Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ποσό άδικη είναι η ζωή. Είμαστε νέοι και τα δίνουμε όλα. Χωρίς καμιά σκέψη, χωρίς ειδικά δεύτερη σκέψη, χωρίς υποψίες. Μόνη πυξίδα είναι το παρόν και η χαρά μας. Γνωρίζουμε ανθρώπους και δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Απλά, είμαστε εμείς. Τόσο απλά. Και κάνουμε πράγματα για τον άλλον απίστευτα. Μεταμορφωνόμαστε σε μικρούς θεούς. Ρισκάρουμε, παίζουμε με την φωτιά και δεν μας νοιάζει τίποτα. Είμαστε αγνοί και καθαροί, τόσο, ώστε η σκέψη όπως γεννιέται, έτσι εφαρμόζεται. Κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας ,έτσι νομίζουμε τουλάχιστον, και τον χαρίζουμε στον άλλον…

Ανοίγουμε τον εαυτό μας. Είμαστε ξεκάθαροι, όχι από χαρακτήρα, άλλα από την ένταση που νιώθουμε, καθώς βιώνουμε τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα. Απλά με μια λέξη τα δίνουμε όλα. Αν είναι να πετύχει, θα πετύχει σίγουρα. Κανένα μυστικό, όλα έξω, φανερά. Εσύ και ο άλλος…

Και έρχονται οι σφαλιάρες. Παντού και από παντού. Μαθαίνεις να κρύβεσαι, βάζεις τα χέρια μπροστά, ασπίδα, να γλυτώσεις μερικές. Πτωχαίνει το κόλπο. Κάποιες έρχονται ξώφαλτσες, σκύβεις λίγο, αποφεύγεις μερικές. Τα χέρια-ασπίδα δουλεύουν σαν μηχανή, καλά. Αποκρούουν πάρα πολλές. Μαζί με την αποφυγή της σφαλιάρας έρχεται αγκαλιά και η εμπειρία. Μεγάλο προσόν!!!

Σκύβεις πριν ακόμα ξεκινήσει η σφαλιάρα. Την περιμένεις εσύ στην γωνία πλέον. Αντανακλαστικά σηκώνεις το χέρι, σκύβεις και αποφεύγεις. Είναι τόσο όμορφα. Το μυαλό σου είναι πια ξυράφι. Η κρίση σου γιγαντώνεται. Είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Περιμένεις πιο πίσω. Και αν έρθει σφαλιάρα, ούτε που σε αγγίζει πλέον. Δεν σε φτάνει…

Τρόπος ζωής, σου έγινε η αποφυγή. Ούτε που το σκέπτεσαι πια. Ρίζωσε στο βάθος του συνειδητού. Είσαι θεός. Κάνεις δεν σε φτάνει. Και είναι τόσο όμορφα. Όσο περνά ο χρόνος γίνετε πιο γλυκό. Αθάνατος. Τρανσφορμερ !!! Άλλα το συνήθισες. Και στέκεσαι πολύ μακριά. Τόσο που δεν είσαι καν μέσα στο κόλπο. Είσαι εσύ και εσύ. Ο άλλος βήματα πιο περά. Χιλιόμετρα τον διώχνεις. Αφού είναι όμορφα στο μυαλό σου…

Και εδώ έρχεται η αρχή. Ποσό άδικη είναι η ζωή. Απέναντι, μακριά σου, είναι ο άλλος. Αυτός που πρέπει να είναι. Που είναι όπως είχες ονειρευτεί να είναι. Άλλα οι σφαλιάρες, έχτισαν την απόσταση. Ούτε βήμα πιο κοντά. Μουλάρωμα. Χέζεσαι πάνω σου, να κάνεις ένα μετρό προς αυτόν. Στο βάθος της ψυχής σου ξέρεις ποσό άδικο είναι. Και αδικείσαι και εσύ μαζί με τον άλλον. Θα ήθελες να είναι αλλιώς. Δεν είναι όμως. Και χάνετε και οι δυο. Γιατί και ο άλλος, είναι στις αποκρούσεις καλός. Αν είχατε βρεθεί πριν χρονιά, όλα θα ήταν διαφορετικά. Χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους. θα έπαιρνε ο καθένας αγκαλιά τον κόσμο και θα τον χάριζε στον άλλον.

Και βουτάς μέσα στην ψύχη σου και κάνεις ταξίδια. Και βρίσκεις τα πάντα. Όσα έχασες, όσα θα ήθελες να έχεις. Ξέρεις πως δεν τα έχασες, απλά τα έθαψες. Τα έκρυψες, για να τα βγάλεις όταν έρθει η στιγμή. Άλλα για βγάλτε τώρα!!!!

Πως να γίνεις αγνός, καθαρός ξανά. Και μέχρι να τα βγάλεις, το τρένο ξεκίνησε. Και είτε έμεινες στον σταθμό, είτε είσαι εσύ το τρένο, το ίδιο και το αυτό είναι. Αν έμεινες, θα πάρεις το επόμενο, ακόμα και κάποιο πολύ μακρινό που θα φτάσει όταν είσαι έτοιμος. Έξαλλου η γραμμή είναι μια. Στο ίδιο προορισμό θα πας οποίο και αν πάρεις. Αρκεί να πάρεις το σωστό. Χωρίς μετεπιβίβαση και ανταποκρίσεις. Αυτό που φτάνει στο τέλος…

Αν είσαι το τρένο κινδυνεύεις να την πατήσεις. Ίσως κάποιος μπει σε επόμενο σταθμό. Και ίσως να ταξιδέψετε μακριά μαζί μέχρι το τέρμα. Μπορεί να μην μπει και κανένας. Η να μπει και να κατέβει. Μπορεί να αλλάξουν και επιβάτες. Μπες βγες, κάποιος θα πάει στο τέρμα, το κέρατο μου… Άλλα αν φτάσεις και τερματίσεις, μουντζούρης, κατσούφης, και μόνος; Τότε χαίρεται!!!!!

Η Γνώμη μου; Καλυτέρα να κάνεις τον επιβάτη. Στην χειρότερη περίπτωση να μείνεις για πάντα στο σταθμό. Ε! Όπως και αν έχει, ένας σταθμός έχει πάντα ενδιαφέροντα κόσμο να περνάς την ώρα σου!

Όμως εγώ είμαι αλλιώς.  Ούτε το τρένο, ούτε ο σταθμός, ούτε ο επιβάτης θέλω να είμαι!  Άπλες σκέψεις κάνω και τις μοιράζομαι μαζί σας… ίσως γιατί τώρα αυτή την στιγμή, δεν υπάρχει ίχνος εγωισμός μέσα μου…  Αυτή την στιγμή ίσως και να είμαι έτοιμος να ξανά ζητήσω συγγνώμη, και από τον εαυτό μου, που τόσα χρονιά τον άφησα να περιμένει μια συγγνώμη από τους άλλους…

www.skepsou.gr, 18 Ιουλίου 2012. Άρθρο του αναγνώστη Γιάννη Γεωργίου.