Δεν τα βάζω με τον εαυτό μου πού μεγάλωσα.

Τα βάζω με τον χρόνο τον σκληρό πού περνάει από πάνω μας και από παιδιά αγόρια και κορίτσια μας κάνει βάρβαρους ανθρώπους άντρες και γυναίκες. Και χάνουμε το όνειρο πριν το απολαύσουμε. Βίαιος και σκληρός ο χρονος, μας μετατρέπει σε πρέπει και δεν πρέπει!

Όταν μικρό παιδάκι ακομα πήγαινα στο δημοτικό,οι συμμαθητές μου, με κορόιδευαν και γελούσαν μαζί μου. Στα διαλείμματα δεν έπαιζαν μαζί μου και η καλή μου δασκάλα η Βασιλική, με έβαζε και καθόμουν δίπλα της σε ένα μικρό σκαμνί, στο μεγάλο πλατύσκαλο της σκάλας πού μπαίναμε και βγαίναμε στο πέτρινο κτίριο. Και έλεγε στην μάνα μου, να με προσέχει γιατί ειμαι ιδιαίτερο παιδί!

Και όλα αυτα γιατί ήμουν σίγουρος τότε, οτι ο αέρας πού φυσάει και σφυρίζει μαζεύει τις φωνές όλων των ανθρώπων του πλανήτη τις ταξινομεί όπως πρέπει, και μετά τις στέλνει πίσω εκεί πού πρέπει. Έτσι με αυτόν το τρόπο κανείς μας δεν είναι μόνος. Όλοι μας μέσα στην υποτιθέμενη μοναξιά μας,έχουμε συντροφιά μέσα απ τον αέρα, τις φωνές των αγαπημένων μας. Που μας μιλάνε και μας λένε:

μην σε φοβίζει τίποτα προχώρα μπροστά!

Και όσο ήμουν παιδί μια χαρά τα κατάφερνα!

Ο χρονος ο αδυσώπητος όμως πού όλα τα αλλαζει, μεγάλωσε και μένα. Και το όνειρο χάθηκε αφού ξύπνησα βίαια! Και τώρα όταν φυσάει δεν ακούω φωνές γονιών, αδερφών, φίλων… Και με φοβίζει πια ο άνεμος και μαζεύεται η σκέψη μου.

Και ψάχνω πού θα βρω καταφύγιο να γλιτώσω μόνος τον εαυτό μου.

Γιατί φωνές τώρα δεν υπάρχουν.

Μόνο κραυγές βγαίνουν από τα στόματα των ανθρώπων, και τις κραυγές δεν τις μαζεύει ο άνεμος. Ακομα και αυτόν τον φοβίζουν και απλά τις προσπερνά! Ούτε να τις διαλύσει μπορεί. Απλά τις ανέχεται και τις προσπερνά!!!

www.skepsou.gr , 16 Φεβρουαρίου 2012.  Ευχαριστούμε τον αναγνώστη Γιάννη Γεωργίου για τη προσφορά.