Όταν κάποιος αναφέρεται στην συνοχή ενός πολιτικού κόμματος τότε η πιθανή εσωτερική διάσπαση αντιμετωπίζεται με καχυποψία και αυστηρότητα.

Με ενδιαφέρον έτυχε να ακούσω την αναφορά του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου για το πώς η «ασύμμετρη υπονόμευση της παράταξης» θα πρέπει να σταματήσει με τις «επικοινωνιακές κουτσουλίτσες». Η φευγαλέα αναφορά του με προβλημάτισε.

Η συνοχή ενός πολιτικού φορέα, όπως το ΠαΣοΚ, αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Ο Πρόεδρος του κόμματος προσπαθεί με βεβαιότητα και σταθερότητα να αντιμετωπίσει την εξάσκηση της «επικοινωνίας» ως δυναμική αλλά και συνάμα επικίνδυνη δράση. Μπορεί να διασπάσει την συνοχή των απόψεων, το κοινό όραμα, την πολιτική ταυτότητα του κόμματος. Αντίθετα όμως μπορεί και να εξευγενίσει, να συνθέσει και να ανανεώσει.

Ακούγοντας την δήλωση του αναρωτιέμαι: μα πώς είναι δυνατόν οι μικρές «κουτσουλίτσες» (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Βενιζέλος) να δημιουργήσουν τέτοιο πλήγμα; Συγκεκριμένα επαναλαμβάνει το να «χτίζουμε» και όλα αυτά να «γκρεμίζονται». Οι «επικοινωνιακές κουτσουλίτσες» παραμένουν μικρές, ασήμαντες, ανεπίσημες, ανυπόστατες. Γιατί τέτοια αγωνία;

Ίσως ο φόβος προέρχεται από την βαθύτερη πεποίθηση του ότι οι μικρές επικοινωνιακές πρακτικές επιφέρουν μεγάλη ευθύνη. Είναι ικανές να διαταράξουν ένα ολόκληρο πολιτικό φορέα γιατί δημιουργούν ρωγμές στη κοινή συνείδηση αυτών που τον στηρίζουν. Μπορούν να επιπλήξουν πιστεύω, αξίες, και συμπεριφορές. Με άλλα λόγια εισχωρούν πολύ ποιο βαθιά από ότι νομίζουμε. Είναι ικανές να καταλύσουν ένα ολόκληρο όραμα, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό στη κοινή προσπάθεια. Ίσως οι μικρές κουτσουλίτσες τελικά να μπορούν να σταθούν μοιραίες και καταστρεπτικές γιατί διαβρώνουν.

Όταν πρόκειται για την πολιτική ταυτότητα ενός κόμματος τότε το θέμα της «επικοινωνίας» αντιμετωπίζεται με μια συγκεκριμένη προσέγγιση. Τι θα γινόταν αν θα προσεγγίζαμε με τον ίδιο τρόπο και το θέμα της επικοινωνίας προς τη κοινωνία ως σύνολο; Πόσο μεγαλύτερη είναι η διάβρωση και οι ρωγμές που μπορεί να προκληθούν σε αυτή την περίπτωση;

Ίσως το μικρό πολιτικό μέγεθος δίνει την εντύπωση ότι επικοινωνιακές πρακτικές μπορούν να γίνουν εύκολα διαχειρίσιμες. Ο ηγέτης του κόμματος έχει άμεση επιρροή στα μέλη του. Αλλά τι γίνεται με την κοινωνία ως σύνολο;

Η αλήθεια είναι ότι παραμένει η ίδια λογική και μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο ανεξαρτήτου μεγέθους. Οι επικοινωνιακές ‘κουτσουλίτσες’, που τόσο διάστημα ο λαός έχει στη διάθεσή του για να αφομοιώσει, έχουν δημιουργήσει διάσπαση και όχι ενότητα. Έχουν δημιουργήσει το ‘γκρέμισμα΄ που ο κ. Βενιζέλος τόσο ρεαλιστικά φοβάται για το κόμμα του.

Το μέγεθος της κοινωνίας δεν το κάνει λιγότερο επιρρεπή στις επικοινωνιακές αποτυχίες. Αν και η προσέγγιση του είναι σωστή, ο φόβος του κ. Βενιζέλου θα πρέπει να περιέχει την ίδια αγωνία και λαχτάρα για το έθνος.

Αν οι μικρές ‘επικοινωνιακές κουτσουλίτσες’ μπορούν να καταστρέψουν ‘ότι χτίζεται’ (όπως συγκεκριμένα ανέφερε) τότε τελικά η ουσία δεν βρίσκεται στο ‘μέγεθος’ εφαρμογής αλλά στο τι ‘αποτέλεσματα’ μπορούν να προκαλέσουν. Ας αναρωτηθεί και αυτός και όλοι μας τι πραγματικά συμβολίζουν αυτές οι ‘κουτσουλίτσες’ σε αυτή την περίπτωση;

Δυστυχώς τα αποτελέσματα είναι πολύ δραματικά και η χρήση της θετικής επικοινωνίας κρίσιμη όσο ποτέ. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. “Η γλώσσα των σοφών καλλοπίζει την γνώσιν το στόμα δε των αφρόνων εξερεύγεται μωρίαν”  (Βίβλος – Παροιμίαι 5:2).

www.skepsou.gr, 9 Νοεμβρίου 2012. Του καθηγητή πανεπιστημίου Δρ. Στέφανου Αβακιάν. Πηγή ΤΟ ΒΗΜΑ.

* Ο Στέφανος Αβακιάν είναι καθηγητής στον κλάδο της Οργανωσιακής Συμπεριφοράς και Διοίκησης του Ανθρώπινου Δυναμικού στο πανεπιστήμιο Brighton στην Αγγλία