Ας δούμε ακόμη ένα παράδειγμα, η οικονομική κρίση και τι πρέπει να γίνει για να τη ξεπεράσουμε. Κατά κοινή ομολογία υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε, ο καθένας με τη δική του βαρύτητα:

η κακοδιαχείριση (σκάνδαλα, μίζες, φακελάκια, πανάκριβα φάρμακα, εξοπλιστικά προγράμματα, υπουργείο πολιτισμού, ολυμπιακοί αγώνες, siemens κτλ), ο υπέρογκος δημόσιος τομέας (κάθε οικογένεια σχεδόν είχε και από έναν δημόσιο υπάλληλο), και η φοροδιαφυγή (από εταιρείες, ελεύθερους επαγγελματίες, off shores κτλ). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να ανατρέψουμε τη κατάσταση πρέπει να δράσουμε, ως πολίτες και ως πολιτεία, σε αυτούς τους τρεις τομείς. Αλλά αντί να το πράξουμε συνεχίζουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες και να παίρνουμε λάθος αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Τα σκάνδαλα τα χρόνια των μνημονίων δεν έπαψαν να υπάρχουν, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν μειώθηκε (τουλάχιστον ορθολογικά, απλά έγιναν σπασμωδικές κινήσεις που υποβαθμίζουν την παιδεία και τη δημόσια υγεία), και φυσικά η φοροδιαφυγή δεν πατάχθηκε. Αντίθετα οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, τα νοσοκομεία κλείνουν, η φορολογία αυξήθηκε και τιμωρεί ιδιαίτερα του δικαίους αφήνοντας παράλληλα τους αδίκους ατιμώρητους, καταργείται το κοινωνικό κράτος, καταργούνται τα επιδόματα στις οικογένειες, αυξάνεται η συμμετοχή στα φάρμακα κτλ. Γιατί όλα αυτά ενώ προσπαθούμε να βγούμε από τη κρίση; Μήπως επειδή λαός και πολιτεία πιστεύουμε ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει; Ίσως οι Γερμανοί, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, η ελίτ, οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, οι πολιτικοί του άλλου κόμματος, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα συνδικάτα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι λαθρομετανάστες, ο γείτονας, ο παππούς μου… όλοι εκτός από μένα. Μήπως επειδή βρίσκουμε συνεχώς δικαιολογίες να δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, να κατηγορούμε τους άλλους και να συνεχίζουμε να κάνουμε λάθος επιλογές; Μήπως πιστεύουμε ότι είμαστε υπεράνω όλων και όλοι οι άλλοι μας ζηλεύουν και για αυτό μας αδικούν; Μήπως μας αρέσει να το παίζουμε θύματα; Μήπως τα ίδια δε λέγαμε και τον καιρό της ευημερίας; Ή μήπως δεν υπήρχε ποτέ ευημερία;

Όπως και να είναι πρέπει ο καθένας μας να αναθεωρήσει τη κοσμοθεωρία του, να κοιτάξει τον εαυτό του κατάματα και να αποφασίσει ότι θέλει και μπορεί να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον σε ότι περνά από το χέρι του. Είναι καιρός να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας και να μη περιμένουμε να μας σώσουν πολιτικάντες και ξένοι. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε και να αγωνιστούμε (περισσότερο στο στίβο της ζωής και λιγότερο στα πεζοδρόμια της πολιτικής). Είναι καιρός πια… καιρός.

«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, — εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,

Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.»

Γιάννης Ρίτσος «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις»

www.skepsou.gr.