Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Γερμανία αδυνατεί να συλλάβει την Ελληνική πραγματικότητα, αλλά ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το πραγματικό αδιέξοδο που οδηγεί σε αυτοκτονίες τον ελληνικό λαό. Η ελληνική πραγματικότητα είναι ότι η όποια συνεχή σχηματική μεταρρύθμιση που θα επιφέρει δυσφορία χωρίς ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις, θα οδηγήσει στην εξέγερση και στην βία.

Η πρώτιστη ανάγκη δεν είναι η ανάπτυξη, όπως και αν παρουσιάζεται, αλλά η κοινωνική μέριμνα. Σε αυτό το χρονικό σημείο που βρίσκεται η χώρα είναι ξεκάθαρο ότι ανάπτυξη δεν θα υπάρξει με όσα και όποια πακέτα προσφερθούν. Το παραμύθι της ανάπτυξης συγκροτεί εντυπωσιασμούς, αλλά συγχρόνως εμποδίζει να διαφανεί η ζοφερή πραγματικότητα που έρχεται. Η κοινωνία έχει περάσει στην επόμενη φάση της συνολικής εξαθλίωσης, με υπηρεσίες να σταματούν, την απογοήτευση να φουντώνει και τις αυτοκτονίες να κορυφώνονται.

Η ακόμη υπάρχουσα σιωπή είναι απόρροια των φυσικών πόρων που συνεχίζουν να καλύπτουν ανάγκες, αλλά και αυτοί γρήγορα θα τελειώσουν. Η συνεχής συζήτηση για το θέμα της ανάπτυξης είναι σαν να έχεις ένα τρένο που του λείπει η μηχανή και εσύ σκέφτεσαι τα βαγόνια που θα μπορέσουν να μεταφέρουν το εμπόρευμα.

Όταν η μηχανή λείπει τότε όλα σταματούν. Η μηχανή δεν είναι η ανάπτυξη αλλά η κοινωνική συνοχή και μέριμνα. Το επιχείρημα των μεταρρυθμίσεων ως προϋπόθεση για οικονομική βοήθεια θα γίνεται όλο και περισσότερο δυσχερέστερο λόγω της αφόρητης κοινωνικής πίεσης. Οι αντιπρόσωποι του λαού μπορεί να θέλουν να παρουσιάσουν λύσεις, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν την πραγματικότητας της βίας που έρχεται μέσα από την συνεχή καταπίεση.

Το κενό που δημιουργείται με την συνεχή απόγνωση παραμένει επικίνδυνο γιατί οι αποθεματικές πηγές στερεύουν. Οι αυτοκτονίες είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια εξόδου από τα προβλήματα. Για το μεγαλύτερο σύνολο του Ελληνικού λαού που συνεχίζει να αγωνίζεται, η φυσική βία θα γίνει το μέσο εξιλέωσης γιατί παραμένει το μόνο μέσο αντίστασης. Όσο και αν τα ΜΜΕ προσπαθήσουν να συγκροτήσουν τις ιστορίες και την παρουσίαση των εξελίξεων, ο χείμαρρος παραμένει τόσο μεγάλος που προστρέχει στην μεγάλη ανατροπή της κοινωνίας με τον εαυτό της.

Η πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας παραμένει κοινό μυστικό και οι πολιτικοί λόγοι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν τις εξελίξεις με όποια πολιτική δύναμη και αν ισχυρίζονται ότι κατέχουν. Τώρα είναι ο καιρός για αδιάλλακτη αφοσίωση στην κοινωνική συνοχή και στην σημασία της κοινωνικής μέριμνας.

Το μνημόνιο δεν μπορεί να επιβληθεί και ο βιασμός του λαού θα φέρνει συνεχείς αντιδράσεις. Η ερώτηση που τίθεται για ‘μέσα’ ή ‘έξω’ από το ευρώ παραμένει ασήμαντη για μια κοινωνία που η προσωπική στέρηση και εξαθλίωση δημιουργούν μιζέρια. Αμέτρητες φορές είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η οικονομική βία θα προκαλέσει κοινωνική βία. Αυτό σημαίνει ότι η ασπίδα παραμένει ο κοινωνικός ιστός και η υποστήριξή του θα βοηθήσει στον περιορισμό της απόγνωσης. Η μόνη διέξοδος αυτή την στιγμή είναι η μέριμνα και όχι η ανάπτυξη ούτε οι επενδύσεις. Αν δεν υπάρξει κοινωνική συνοχή, η ρητορεία της ανάπτυξης και η αδυναμία να την πετύχουμε θα προκαλέσει αντιδράσεις. Στην πραγματικότητα οι αποτυχημένες προσπάθειες για ανάπτυξη θα φέρουν ακόμη περισσότερη ενοχή και καινούργιες τιμωρίες.

Είναι ξεκάθαρο ότι η μόνη καθαρή και πραγματική λύση βρίσκεται έξω και πέρα από τις ατζέντες, στην ουσιαστική επιβίωση και στη δυνατότητα ύπαρξης της κοινωνίας σε πραγματικό επίπεδο.

Η ρητορεία της ανάπτυξης προστρέχει και αγνοεί την σημασία της αξιοπρέπειας ακόμη και στις πιο βασικές και ουσιαστικές ανάγκες για τις οποίες η Ελλάδα πρωτοπόρησε διαχρονικά.

www.skepsou.gr, 13 Ιουνίου 2012. Του καθηγητή πανεπιστημίου Δρ. Στέφανου Αβακιάν. Πηγή ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ.

* Ο Στέφανος Αβακιάν είναι καθηγητής στον κλάδο της Οργανωσιακής Συμπεριφοράς και Διοίκησης του Ανθρώπινου Δυναμικού στο πανεπιστήμιο Brighton στην Αγγλία