Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα λεωφορείο στην Θεσσαλονίκη και καθώς περίμενα να φτάσω στον προορισμό μου παρατήρησα ότι υπήρχαν δυο φύλλα μιας εφημερίδας αφημένα. Τα πήρα λοιπόν και έριξα μια ματιά, την προσοχή μου τράβηξε ένα παραμύθι, όχι όμως ένα συνηθισμένο παραμύθι, αλλά ένα μονόφθαλμο παραμύθι. Το παραθέτω ακριβώς όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Διαδρομές Θεσσαλονίκης”, στο κάτω κάτω τα παραμύθια είναι για να λέγονται, για να περνάνε από στόμα σε στόμα, ή στην περίπτωσή μας από το χαρτί στην οθόνη του υπολογιστή.

Ένα μονόφθαλμο παραμύθι

Ήθελα να γράψω ένα παραμύθι, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Μια ιστορία για την παρακμή και το βασίλειό της. Για τους τυφλούς κι έναν μονόφθαλμο. Για όσα γίνονται και δεν περνούν από το χέρι σου, κι ας το επηρεάζουν. Κι έγραψα ένα παραμύθι, γιατί οι λέξεις, όταν μπερδεύονται, είναι απλώς πιο δυνατές. Κι εσύ το ίδιο.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ανάμεσα στους τυφλούς επικρατούσε ο μονόφθαλμος, κι έτσι αποφάσισαν να τον χρίσουν βασιλιά. Κι ο μονόφθαλμος έγινε ξάφνου Μονόφθαλμος και απέκτησε πλούτη, εξουσία και μια μύτη ως τον ουρανό. Οι τυφλοί που τον επέλεξαν, για να τους κυβερνήσει, του έδωσαν αρμοδιότητες πολλές. Πανικοβλήθηκε, μα σκέφτηκε πως θα αρκούσε απλώς και μόνο να είναι σε θέση να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, τους καλούς από τους κακούς, τους καλύτερους από τους χειρότερους. Οι μέρες περνούσαν και ο Μονόφθαλμος ήταν ικανοποιημένος, γιατί μπορούσε να βλέπει τα πλούτη του να αβγαταίνουν. Τα σεντούκια του γέμιζαν ξανά και ξανά, τόσο που με το ζόρι πια έκλειναν. Είχε αφήσει τις αρμοδιότητες στην άκρη και υπέθετε πως όλα πήγαιναν ρολόι, αφού ήταν σε θέση ακόμη να τρώει με χρυσά κουτάλια. Μια μέρα, όμως, και εντελώς ξαφνικά, στη ζωή του μπήκε η Κρίση, μια εντυπωσιακή γυναίκα διεθνούς φήμης, την οποία μόνο εκείνος μέχρι τότε δεν γνώριζε. Κι η Κρίση τον παραπλάνησε, με έναν τρόπο που ποτέ του δεν μπόρεσε να καταλάβει, και τον κατάντησε ηγέτη ενός βασιλείου με θεμέλια που τρίζουν.

Πάνω στην απελπισία του, θυμήθηκε τις αρμοδιότητες που είχε ξεχάσει για καιρό. Κι αντί να προσπαθεί να καταπολεμήσει το κακό, ξέσπασε την οργή του σε βάρος του καλού. Δεν βοήθησε τους καλούς αλλά τους κακούς, δεν επιβράβευσε τους καλύτερους αλλά τους χειρότερους.

Και το κακό απέκτησε ισχύ, οι χειρότεροι έγιναν χείριστοι. Το καλό και οι καλοί απομονώθηκαν, μην μπορώντας να αντιδράσουν. Ο Μονόφθαλμος αναγκάστηκε να γίνει και πάλι μονόφθαλμος, αφήνοντας πίσω του οριστικά τα μεγαλεία. Η μύτη του από τον ουρανό προσγειώθηκε απότομα, οριστικά και μετάκλητα. Και έζησαν οι κακοί καλά, οι καλοί πιο δυνατά, και ο μονόφθαλμος, ψάχνοντας το κεφαλαίο γράμμα του μέσα σε μια θάλασσα γεμάτη από λάθη.

Της Κικής Μουστακίδου, kikimous_90@yahoo.gr, δημοσιευμένο στην εφημερίδα “Διαδρομές Θεσσαλονίκης”, 30/09/2010.