Στο 3ο λεπτό: κάποιος τον πρόσεξε, κοντοστάθηκε για λίγο και μετά βιαστικά έφυγε.

4ο λεπτό: το πρώτο φιλοδώρημα, μια γυναίκα έριξε κέρματα στο καπέλο μπροστά του και συνέχισε χωρίς να σταματήσει.

6ο λεπτό: ένας νέος σταμάτησε, ακούμπησε σε έναν τοίχο και τον άκουσε για λίγο, έπειτα κοίταξε το ρολόι του και έφυγε.

10ο λεπτό: ένα 3χρονο αγόρι σταμάτησε μπροστά του αλλά η μητέρα του το τράβηξε βιαστικά. Ο μικρός κοντοστάθηκε για να τον ξαναδεί, αλλά και αυτή την φορά η μητέρα του τον ανάγκασε να περπατήσει. Ο μικρός την ακολούθησε γυρίζοντας συνεχώς να δει τον βιολιστή. Παρόμοιες σκηνές επαναλήφθηκαν και με άλλους μικρούς περαστικούς. Κάθε γονιός, χωρίς καμιά εξαίρεση, τράβηξε τα παιδιά του βιαστικά.

45ο λεπτό: Ο μουσικός έπαιζε για 45 λεπτά χωρίς διακοπή. Σε αυτά τα 45 λεπτά μόνο έξι άτομα σταμάτησαν να τον ακούσουν για λίγο. Περίπου 20 περαστικοί έδωσαν κάτι χωρίς να μειώσουν το βιαστικό βάδισμά τους. Τελικά ο μουσικός μάζεψε συνολικά 32 δολάρια.

Κανένας δεν γνώριζε ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους μεγαλύτερος μουσικούς του κόσμου. Κανένας δεν πρόσεξε ότι έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια μουσικής που γράφτηκαν ποτέ, με ένα βιολί που κόστιζε 3.500.000 δολάρια.

Ο Joshua Bell μόλις δυο μέρες πριν είχε δώσει μια συναυλία σε μια κατάμεστη αίθουσα με μέσο όρο τιμής εισιτηρίου τα 100 δολάρια. Εκείνο το πρωί έπαιξε σαν ένας κοινός πλανόδιος μουσικός στον σταθμό του μετρό παίρνοντας μέρος σε μια κοινωνική μελέτη σχετικά με τις προτεραιότητες που έχουμε στην καθημερινότητα μας (το πείραμα είχε οργανωθεί από την Washington Post).

Κατά πόσο αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά όταν βρισκόμαστε σε ένα ακατάλληλο περιβάλλον και σε μια ακατάλληλη ώρα; Σταματάμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο εκεί που δεν περιμένουμε να το συναντήσουμε;

Αλήθεια αν δεν αφιερώνουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε να ακούσουμε έναν από τους κορυφαίους μουσικούς του κόσμου να ερμηνεύει ένα από τα κορυφαία μουσικά κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ με ένα από τα καλύτερα μουσικά όργανα που κατασκευάστηκαν ποτέ… τότε πόσα άλλα πράγματα χάνουμε καθώς ζούμε βιαστικά την καθημερινότητά μας;

Βασισμένο σε άρθρο του Gene Weingarten, δημοσιευμένο στην The Washington Post, 8 Απριλίου 2007.