10 εκατομμύρια αποχρώσεις του μαύρου και του άσπρου

από | 0 Σχόλια

Η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη αποχρώσεις πάνω στο δειγματολόγιο της φωτοσκίασης. Ποιός είναι ο καλός και ποιος ο κακός; Στη ζωή πολλές φορές το θύμα αντιστρέφει ρόλους με τον θύτη.

Άσπρο και μαύρο αλλά και ο συνδυασμός. Το καλό και το κακό αλλά και εμείς οι υπόλοιποι. Ο τίτλος είναι λίγο κοροϊδευτικός δεν το κρύβω. Παρμένος φυσικά από την γνωστή μεταφορά του «50 αποχρώσεις του γκρι». Δεν την έχω δει την ταινία και δεν αποκλείεται εκτός από την μόδα που δημιουργεί να έχει και κάποιο ενδιαφέρον, δεν με εντυπωσιάζει όμως και τόσο το θέμα για να την αναζητήσω, θα περιμένω σε μια διετία αν θα τύχει, να τη δω στην τηλεόραση. Αλλά ξέρετε το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις πρωτάκουσα αυτήν την φράση και είδα το τρέηλερ της ταινίας πιο ήτανε; Το: τέτοιους έχουμε πολλούς να κυκλοφορούν, κανένας καλός υπάρχει; Και φυσικά οι εξελίξεις της επικαιρότητας για εκείνο το ταλαιπωρημένο παιδί στην γαλακτοκομική σχολή των Ιωαννίνων, ήρθε να συμφωνήσει και να επιβεβαιώσει τη σκέψη μου.

Το πιο παρήγορο πράγμα που η υπόθεση αυτή έφερε στην επιφάνεια κατ’ εμέ, είναι ο γενικός αποτροπιασμός και η αυθόρμητη τρυφερότητα της ελληνικής κοινωνίας για εκείνο το άγνωστο παιδί που χάθηκε όμως. Και ο ορυμαγδός και το συλλογικό πένθος σε όλο το χωριό του και όλη την χώρα ακόμα θα έλεγα, το αποδεικνύει περίτρανα. Από τα πράγματα που σε πνίγουν και μόνο να τα σκέφτεσαι, πόσο μάλλον να είσαι συμμέτοχος αυτής της τραγωδίας με οποιοδήποτε τρόπο. Πολύ άσχημο πράγμα αυτό, που υφίσταται όμως από πάντα σχεδόν, και λέγεται: «το δίκαιο» του ισχυρότερου.  Ή το κόμπλεξ του ανισόρροπου ή ακόμα η επίδειξη του ανόητου!!!

 Με μια γενικότητα δολοφονική έχουμε ακούσει ξανά και ξανά για την ελληνική κοινωνία τα χειρότερα κι από μας τους ίδιους μάλιστα. Πόσο λίγο έχουμε κι εμείς οι ίδιοι εκτίμηση στα δικά μας πράγματα;;; Είναι η ελληνική κοινωνία γεμάτη αλητήριους νταήδες και ρατσιστές; κι αν δεν είναι ποιος προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι έτσι; Υπάρχει βεβαίως πολύ κοινωνική αμορφωσιά και γελοιοποίηση το δίχως άλλο.

Είναι θλιβερό και τόσο εξωφρενικά ανόητο αυτό που συνέβη σε εκείνο το παιδί, που καταντάει απίστευτη κουταμάρα, κι όμως είναι δυστυχώς αληθινό. Ένας εφιάλτης της διπλανής πόρτας που σαν την φωτιά δεν είναι δύσκολο να ξεπηδήσει στο διπλανό σπίτι ανά πάσα στιγμή. Πως θα μπορούσε ποτέ να αποτραπεί μια τέτοια καταστροφή; Τα λόγια δεν φτάνουν να επηρεάσουν την ζωή συνήθως.

Δεν είναι πάρα πολλά χρόνια πριν, όταν η κοινωνία μας είχε την εμπειρία στην φάση του εκμοντερνισμού της, να κατακλύζεται από ανώριμους ψυχικά ανθρώπους, που η δυστυχισμένες μητέρες τους γραπωμένες από αυτούς, με τον υπερπροστατευτισμό τους, τους «εμπόδισαν» να μεγαλώσουν τόσο, ώστε να είναι ικανοί να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να ανταποκρίνονται σε αυτές με συνέπεια και επ’ αγαθό της κοινωνίας. Τόσο έκδηλο φαινόμενο που άρχισε να βοά κάποια στιγμή ακόμα κι από στόματα που δεν θα το περίμενες να το παρατηρήσουν, και όμως το δήλωναν σε συνεντεύξεις και το κατήγγειλαν τηλεοπτικά: «αρσενικοί υπάρχουν πολλοί, οι άνδρες είναι λίγοι!»

Και τώρα περνάμε την επόμενη φάση, όπου έχουμε να κάνουμε με νήπια κοινωνικότητας, για να μην πω μωρά. Θέλω την πιπίλα μου και την θέλω τώρα, θέλω να βγει από την φυλακή ο τάδε βεβαιωμένος τρομοκράτης, που έχει διαπράξει σωρεία παράνομων και δολοφονικών πράξεων. Δεν με νοιάζει που αυτό αντιβαίνει σε κάθε λογική, αφού δεν διαθέτω την κοινή λογική, διότι εγώ το θέλω! Για να το πετύχω θα αδικήσω τους πάντες που θα βρεθούν στον δρόμο μου. Με εμποδίζουν στον σκοπό μου, άρα θα τους βγάλω από την μέση. Καμιά αξία δεν έχει η ζωή τους για μένα, ούτε και τα συναισθήματα τους που είναι τραυματικά διότι υποφέρουν από όσα τους κάνω, αφού και τα δικά μου συναισθήματα είναι τιποτένια, ενδεχομένως να είναι και τα δικά τους τέτοια.

Θα ορμίσω στην γαλακτοκομική σχολή να τους πω την γνώμη μου, δεν με νοιάζει που δεν ξέρω σχεδόν τίποτα από τα γεγονότα της υπόθεσης, δεν θα περιμένω να δω το πόρισμα των ερευνών που δεν έχουν σταματήσει ακόμα, κι αν δεν μου αρέσει να το κρίνω και να δράσω τότε που θα έχει νόημα, θα το κάνω τώρα για να εκφράσω το δίκιο που αντιπροσωπεύω και με πνίγει. «Touch me like you do, what are you waiting for» όπως λέει και το γνωστό μουσικό κομμάτι από την ανωτέρω αναφερόμενη ταινία. Άγγιξε και ξέσχισε τις σάρκες του άλλου ανθρώπου, αυτό είναι που κάνεις, δεν έχει τίποτα ιερό η ύπαρξή του για σένα, έτσι δεν είναι; Τι περιμένεις λοιπόν, δράσε, αντίδρασε χωρίς να σκεφτείς.

Παρατηρήσετε παρακαλώ, άνθρωποι μόνοι, απομονωμένοι από τους άλλους και από την ρίζα τους. Δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό τους. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού μεγάλωσαν μόνοι τους εν μέσω πολλών άλλων. Στην εποχή μας τα παιδιά δεν τα καθοδηγεί η οικογένεια, δεν τα μεγαλώνει αυτή με την ευθύνη που της αναλογεί, διότι οι γονείς λείπουν για να εξασφαλίσουν «τα απαραίτητα». Δεν έχουν κοινούς σκοπούς και κοινά όνειρα, ή τις ίδιες αξίες οι γονείς με τα παιδιά τους. Δεν μοιράζονται καν την ζωή τους μαζί, διότι την θαλπωρή της οικογένειας την έχει αντικαταστήσει η τηλεόραση και η συντροφιά των συνομήλικων, αυτή αποδεικνύεται οικογένειά τους μέσα στην καρδιά τους. Από ένα τέτοιο περιβάλλον τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει παρά αυτό που έχουμε γύρω μας, το τέρας που ζει ανάμεσά μας, και το νομίζουμε και φυσιολογικό.

Δεν ξέρω αν ο βανδαλισμός του Πολυτεχνείου, θα φέρει ως αποτέλεσμα στο τέλος την αναπαλαίωση του τραυματισμένου κτιρίου. Και ίσως η καταστροφή του κτιρίου της Νομικής να γίνει επιτέλους ο καταλύτης που θα καταφέρει να ανασκευάσει τα ισχύοντα περί του ασύλου. Ένα άσυλο που αναφέρεται σε δίκαια των φοιτητών και που μόνο αυτούς ως τώρα τελικά δεν εξυπηρετεί. Αλλά όμως γνωρίζω ότι δεν μπορεί να καταστρέφεται δημόσια περιουσία, δηλαδή πράγματα που ανήκουν σε όλους τους Έλληνες πολίτες, και να μην υπάρχει τιμωρία αυστηρή και μάλιστα παραδειγματική. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό το έγκλημα είναι από τα χειρότερα ενάντια στον λαό μας. Τόση εγκατάλειψη αλλά και τόση οργή, τόση αδικία αλλά και τόσος πόνος. Ο θύτης κάποιες φορές γίνεται και θύμα και το αντίστροφο, το θύμα θύτης.

Για μένα η ελληνική κοινωνία περιέχει κάθε καρυδιάς καρύδι, μια ανοιχτή βεντάλια με αποχρώσεις των ίδιων μοτίβων ξανά και ξανά, και διαθέτει τους σκεπτόμενους αλλά κα τους ανεγκέφαλους, τους διανοούμενος αλλά και τους παρορμητικούς τύπους, τους υποκριτές και πλάνους αλλά και τους ήρωες της ζωής, τους φτωχούς και ρακένδυτους αλλά και τους πάμπλουτους και κοσμοπολίτες. Όλη η γκάμα μέσα στον καμβά που υφαίνεται από την ζωή. Ένας φτωχός μεροκαματιάρης που τον κατακρεουργεί το οικονομικό σύστημα και αδικείται από τους διαπλεκόμενους, μπορεί να είναι ένας μικρός δυνάστης στην οικογένειά του, κι ένας μικροαστός βολεμένος το θύμα της δικής του.

Άλλες φορές συνειδητά κι άλλες ασυνείδητα οι ίδιοι άνθρωποι μέσα στους πολλαπλούς τους ρόλους, θύτες και θύματα, αδικούντες κι αδικούμενοι. Ποιος έχει βάλει συνειδητά τον εαυτό του στην μια ή στην άλλη ομάδα; Σε αυτούς που είναι δίκαιοι και υπηρετούν την δικαιοσύνη σε κάθε περίπτωση ακόμα κι αν δεν τους βολεύει προσωπικά, και ιδίως τότε, και ποιος είναι στην άλλη πλευρά επειδή το διάλεξε;

Αποχρώσεις πάνω στο δειγματολόγιο της φωτοσκίασης αφού το άσπρο και το μαύρο για τους ειδικούς, δεν είναι αληθινά χρώματα. Ποιος αντιπροσωπεύει το φως και ποιος βαδίζει στο σκοτάδι; Είμαστε πραγματικά τοποθετημένοι στην σωστή πλευρά του καμβά της ζωγραφιάς ή βρισκόμαστε και δρούμε στο ημίφως; Η πλειοψηφία μοιάζει να αρκείται στα υποτυπώδη, και να κρύβεται στην πλειοψηφική της ανωνυμία.

Εμένα όμως οι ήρωές μου σήμερα, είναι εκείνο το ζευγάρι των Γερμανών, που πλήρωσαν το αντίτιμο που τους αναλογεί από τις αποζημιώσεις που οφείλει το γερμανικό κράτος στους Έλληνες, διαθέτοντας τα χρήματα τους στο κοινωνικό παντοπωλείο του Άργους. Αυτοί οι δύο φτωχοί άνθρωποι που διαχώρισαν την θέση τους από την πλειοψηφία των βολεμένων του λαού τους, έσκυψαν με συμπόνια στο δράμα των φτωχών συνανθρώπων τους που δεν τους γνώριζαν καν, και που δεν θα μπορέσουν για την ευεργεσία τους να τους ανταποδώσουν ούτε ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, κι όμως αυτοί τους αναγνώρισαν όπως η βιβλική περικοπή περιγράφει «ως τον πλησίον», όσο και αν ζούνε στην Γερμανία, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και δεκαετίες απόσταση από τον τόπο του εγκλήματος!!!

Φιλικά Ε.Ε.

www.skepsou.gr.

Μοίρασε το:

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μάθε περισσότερα

Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα από εμάς ή χρειάζεσαι διευκρινίσεις,  γράψε μας ένα μήνυμα και θα χαρούμε πολύ να σε γνωρίζουμε.

Θέλεις δωρεάν βιβλίο;

Επικοινώνησε μαζί μας και πάρε ένα βιβλίο δώρο.

Κατηγορία

Tags

Χρειάζεσαι πνευματική βοήθεια;

Σε απασχολούν θέματα της
επικαιρότητας, πνευματικά 
θέματα η θέματα που 
σχετίζονται με την θρησκεία; 
Μπορείς να επικοινωνήσεις
μαζί μας  για μελέτη και βοήθεια 
μέσα από την Αγία Γραφή.

Συμφωνώ ότι οι πληροφορίες που παρέχω μέσω αυτής της ιστοσελίδας, συλλέγονται και υποβάλλονται σε επεξεργασία για σκοπούς επικοινωνίας. Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι έχω το δικαίωμα να υποχωρήσω ανά πάσα στιγμή, καθώς επίσης ότι έχω το δικαίωμα πρόσβασης στα προσωπικά δεδομένα που παρέχω στο συγκεκριμένο δικτυακό τόπο. Κανένα από τα προσωπικά δεδομένα που εισάγονται δεν θα διαμοιραστούν σε τρίτους.

Διαβάστε επίσης…

Επίκαιρη ποίηση

Επίκαιρη ποίηση

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, οπότε δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη ότι ποίηση του παρελθόντος είναι ακόμη επίκαιρη. Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα. Κώστας Βάρναλης Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια...

Ένα μαγειρείο που διδάσκει πολιτισμό

Ένα μαγειρείο που διδάσκει πολιτισμό

Πώς γίνεται ένα άρθρο που αναφέρεται σε μια επιχείρηση εστίασης να βρίσκεται στην κατηγορία "Πολιτισμός"; Και όμως διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο από το Andro.gr μας "αναγκάζει" όχι μόνο να το αναδημοσιεύσουμε αλλά και να το βάλουμε στη συγκεκριμένη κατηγορία, γιατί...

Εκφραστικά λάθη σε συνηθισμένες εκφράσεις

Εκφραστικά λάθη σε συνηθισμένες εκφράσεις

Συνηθίζουμε κάποιες εκφράσεις και τις λέμε με τη σιγουριά ότι είναι σωστές. Δείτε όμως πόσες είναι λάθος!" «Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν» (και όχι: «όλους όσους…» διότι είναι υποκείμενο στο ρήμα που ακολουθεί, αλλά: «ευχαριστούμε όσους…» και...