Μέσα σε μία μικρή αίθουσα που χωρούσε περίπου 20 μαθητές βρήκα τον εαυτό μου να ρεμβάζει για το ‘πριν’ και το ‘μετά’. Το πριν ήταν η επιλογή που έκαναν για μένα για να βρίσκομαι εκεί. Το μετά ήταν η επιλογή που έπρεπε να κάνω για τον εαυτό μου για να βγω από εκεί.

Αδυσώπητη η σύγκρουση. Οι προσδοκίες παράξενες που προσπαθούσα να συντάσσω μέσα μου με πειθαρχία γιατί το σκαμπίλι πονούσε πολύ. Νοερά προσπαθούσα να συντονίσω τα καινούργια συναισθήματα και αγωνίες. Αν οι άλλοι φαινόντουσαν να ξέρουν, ακολουθούσα χωρίς δισταγμό. Το δάχτυλο έπρεπε να φαίνεται ξεκάθαρα πριν μιλήσεις. Να πάρεις τον λόγο ήταν βασική αρχή. Να συντάξεις τον εαυτό σου στην μεγαλύτερη τάξη της σχολικής κοινωνίας. Η φασαρία και ο θόρυβος δεν είναι αρεστές αλλά προκαλούν θυμό και οργή από τους μεγαλύτερους. Μου προκάλεσε περισσότερο φόβο παρά αγάπη. Έμαθα να ζω και με τον φόβο. Δεν μπορούσα να συντάξω την μεγαλύτερη εικόνα κι’ όμως ήμουν πιστός στις προτροπές και παροτρύνσεις.

Ακολουθούσα αυτό που μου έλεγαν χωρίς δισταγμό και άρνηση. Η βιασύνη για τον συντονισμό δεν επέτρεπε πολλούς εσωτερικούς διχασμούς. Το να είσαι καλά με τους άλλους είναι καλύτερο από το να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Η πάλη δριμύτατη αλλά ο χρόνος περιορισμένος. Μην επιτρέπεις να έχεις ΄κενά’ μου έλεγαν επιβλητικά γιατί μετά θα είναι ποιο δύσκολα…θα το μετανιώσεις.

Ο εξωτερικός και εσωτερικός συντονισμός για τον κόσμο προσπαθούσαν να μπουν στην ίδια μελωδία αλλά ξεκινούσαν από διαφορετικό σημείο έναρξης. Το αποτέλεσμα κενά…πολλά κενά…μεγάλα κενά. Πώς να τα ενώσεις τέτοια κενά; Μην στεναχωριέσαι μου έλεγαν εσύ δεν έχεις πρόβλημα, έχετε την οικογενειακή σας επιχείρηση, θα έχεις δουλειά. Μην στεναχωριέσαι που δεν τα παίρνεις τα γράμματα!

Προτάσεις απλές αλλά βαθυστόχαστες φανταζόμουν. Η σοφία τους ξεχείλιζε. Ξέρουν για μένα, ξέρουν για την ζωή μου, ξέρουν για το μέλλον μου. Τι άλλο έχω εγώ να κάνω από το να ακολουθήσω την συμβολή τους. Γιατί να τους απογοητεύσω άλλωστε;

Η ερμηνεία των άλλων είναι πολύ εύκολο να γίνει και η δική σου ερμηνεία για την ζωή σου. Ο γλαφυρός τους τρόπος είναι δελεαστικός. Καθώς η πορεία συνεχίζει και τα βουνά μεγαλώνουν ο λόγος των μεγαλύτερων από συμβούλων γίνεται καθοδηγητική πορεία από εκεί που δεν το περιμένεις. Ένας να ασχοληθεί με αυτά που είναι κρυμμένα ακόμα μέσα μου σκεφτόμουν. Ή μάλλον προσπαθούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου γιατί αυτά που νόμιζα πως υπάρχουν μέσα μου τελικά δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν θα τα έβλεπαν και θα μου τα έλεγαν άλλωστε. Έτσι δεν είναι;

Τραβήξαν τα χρόνια και οι συγκυρίες ήρθαν έτσι για να συνειδητοποιήσω τελικά πως αυτό που οι άλλοι νομίζουν για σένα δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει μόνο είσαι εσύ και αυτό που εσύ νομίζεις για σένα.

Χρειάζεται μια μικρή γροθιά για να γίνει το ράγισμα και μετά καταλαβαίνεις πως αυτό που θεωρούσες ιδιαίτερα δύσκολο φαίνεται έτσι όχι γιατί πραγματικά είναι αλλά λόγω του πολύπλοκου συμπλέγματος του. Η μετάδοση της δύναμης μέσα από την κρούση μεταφέρεται τόσο γρήγορα που δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τις αλυσοδετές αντιδράσεις που γίνονται στο γυαλί. Στην κοινωνική ζωή αυτός ο νόμος μπορεί να λειτουργήσει και αντίθετα όμως. Μια μικρή θετική επιρροή μπορεί να ενώσει τα κομμάτια.

Αυτό που είσαι είναι η δυνατότητα του εαυτού σου να φέρει αρμονία σε δύο δυνάμεις που δημιουργούν συγκρούσεις και εξάψεις. Αυτές οι δυνάμεις αφορούν την υλική υπόσταση του κόσμου σου και του εαυτού να συντάξει και να καθηλώσει τα φαινόμενα στο ρυθμολόγιο του κόσμου. Η άλλη δύναμη είναι η πνευματική ενότητα του εαυτού που οι προσωπικοί στόχοι και καταξίωση έχουν να κάνουν με την ανάπλαση των προσωπικών δεξιοτήτων του πνεύματος που ούτε καταλογίζονται, ούτε και αναγνωρίζονται απλά και εύκολα. Ο στόχος μας είναι να τις βρούμε και να τις αξιοποιήσουμε γιατί με αυτό τον τρόπο συνειδητοποιούμε πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με μια διάσταση του εαυτού μας που αν και δεν μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια μπορεί να νικήσει τα περισσότερα.

“Δεν είμαι ένα μετέωρο αρίζωτο στον κόσμο. Είμαι χώμα από το χώμα του και πνοή από την πνοή του. Δε φοβούμαι μοναχός, δεν ελπίζω μοναχός, δε φωνάζω μοναχός μου. Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του Σύμπαντου φοβάται, ελπίζει, φωνάζει μαζί μου.” (Καζαντζάκης, Ασκητική)

www.skepsou.gr.  Του καθηγητή πανεπιστημίου Δρ. Στέφανου Αβακιάν.

* Ο Στέφανος Αβακιάν είναι καθηγητής στον κλάδο της Οργανωσιακής Συμπεριφοράς και Διοίκησης του Ανθρώπινου Δυναμικού στο πανεπιστήμιο Brighton στην Αγγλία