Έχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί η κατάκτηση των ψηλών βουνών, των κορυφών τους δηλαδή, είναι τόσο δύσκολη και τόσο αποτυχημένη υπόθεση τις περισσότερες φορές; Γιατί άραγε το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των προσπαθειών όσων προσπαθούν να πατήσουν τις κορυφές των μεγάλων βουνών του κόσμου, όπως λ.χ. την θρυλική Κ2, να «στέφονται» κυριολεκτικά από μια αποτυχία και καταβαράθρωση, πόνο και κακουχία; Αμφιβάλετε; Παρακολουθήσετε παρακαλώ τις αποστολές που έχουν καταγράψει σε ντοκυμαντέρ την διαδικασία εξέλιξης τέτοιων επιχειρήσεων. Εκεί θα διαπιστώσετε ακρωτηριασμένους επιζώντες και πολλούς χαμένους στα ψηλά οροπέδια και στα παγωμένα βάραθρα, στις πλαγιές των βουνών και στις κορυφές των οροσειρών.

Μήπως οι άνθρωποι που πάνε δεν προετοιμάζονται αρκετά; Μα μπορεί επί χρόνια να προετοιμάζουν το σώμα τους και την ψυχή τους για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Επί χρόνια επίσης μπορεί να οργανώνουν και να συνάζουν υλικό, να διοργανώνουν τον τρόπο και να διαβουλεύονται μεταξύ τους για τα όσα πιθανώς να αντιμετωπίσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Μελετούν το φυσικό περιβάλλον και τον καιρό, ενδιαφέρονται για την γεωγραφική ανάλυση της περιοχής και την διάρθρωση του υψομέτρου. Ξεκινώντας μάλιστα δεν θεωρούν καν ότι είναι σε θέση να αρχίσουν την εκστρατεία τους, αν δεν είναι εφοδιασμένοι επαρκώς να αντιμετωπίσουν τον κάθε πιθανό κίνδυνο.

Κι όμως εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Πως είναι δυνατόν να αποτυγχάνουν τόσο πολύ και τόσο συχνά; Και μάλιστα αυτοί οι ελάχιστοι που θα καταφέρουν να πετύχουν το στόχο, δηλαδή να πατήσουν την απάτητη κορυφή του βουνού, οι οποίοι αντιμετωπίζονται και σαν ήρωες, επιστρέφουν πάντα σημαδεμένοι από την εμπειρία. Μάλιστα πολύ-πολύ συχνά με κάποιο σακατιλίκι, στην ψυχή ή και στο σώμα, αν καταφέρουν να ξεφύγουν τον θάνατο που καιροφυλακτεί, ακόμα και μετά την επίτευξη του στόχου, που είναι τόσο αφύσικα συχνός και τόσο απρόσμενα κοντά σε όσους επιθυμούν να καρφώσουν την σημαία τους, στην κορυφή του ψηλού όρους!

Αφύσικα κι απρόσμενα, διότι οι άνθρωποι που ξεκινούν τέτοια πράγματα είναι προετοιμασμένοι «κατάλληλα», ποτέ δεν πάνε απροετοίμαστοι. Δεν έχουμε να κάνουμε με επιπόλαιους κι άσχετους νεανίες. Μιλάμε για γυμνασμένους, και σε τέλεια φυσική κατάσταση, κι εγκλιματισμένους, εκπαιδευμένους άριστα ως προς το αντικείμενό τους ορειβάτες. Για μένα το φυσιολογικό είναι αφού είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για το έργο που αναλαμβάνουν, να το φέρουν σε πέρας.

Αφού διαθέτουν όλα τα μέσα που θα εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους, να κάνουν χρήση του εξοπλισμού τους και να τα καταφέρουν. Αφού έχουν την σωστή φυσική κατάσταση να αντέξουν. Αφού είναι εκπαιδευμένοι στην ορειβασία να είναι τουλάχιστον  βατός ο τόπος γι’ αυτούς…

Πολλοί ίσως να πουν βιαστικά, πως δεν έχουν τις ικανότητες. Μα εδώ είναι το ενδιαφέρον αυτής της υπόθεσης. Μιλάμε για ανθρώπους με τις κατάλληλες – τις απαραίτητες ικανότητες – για το έργο που αναλαμβάνουν. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν κακή τύχη. Τι σημαίνει τύχη όμως όταν μιλάμε για ένα τέλεια οργανωμένο εγχείρημα; Οι άνθρωποι που θέλουν να κατακτήσουν τις κορυφές δεν στηρίζονται στην τύχη, αλλά στην οργάνωση του εγχειρήματος. Και δεν ξεκινούν ποτέ αν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ τους, δηλαδή πάρα πολλές.

Γιατί δεν πετυχαίνουν όμως; Ποιος είναι ο λόγος ή οι πολλοί λόγοι της αποτυχίας. Και κυριολεκτικά κατά 99% οι εκστρατείες κατάκτησης μιας ψηλής κορυφής είναι εστεμμένες προκλητικά με συντριπτικές, τρομακτικές και αφύσικες κατά την γνώμη μου αποτυχίες, γεμάτες από πολλούς θανάτους και πολλά συντριμμένα σώματα και ψυχές;

Οι άνθρωποι που προετοιμάζονται γι’ αυτές τις αποστολές προετοιμάζουν τα πάντα εκτός από το πνεύμα τους. Αποφασίζουν τις ενέργειές τους αλλά δεν παίρνουν την άδεια του νοικοκύρη για το διάβημά τους. Και ποιος είναι ο νοικοκύρης θα με ρωτήσει κάποιος το βουνό; Προσέξτε κάτι, όσοι οραματίζονται τέτοιους στόχους συνήθως έχουν κίνητρα εγωιστικά. Θέλουν να υπερηφανευτούν για την αξία και την ικανότητά τους, να στήσουν την σημαία τους και να πουν: ορίστε τι κατάφερα, τόσο άξιος είμαι εγώ!

Γυμνάζονται για να αποκτήσουν δύναμη φυσική. Οργανώνουν τις κινήσεις τους για να εξασφαλίσουν την επιτυχία. Εκπαιδεύονται, έχουν περγαμηνές, αντιμετωπίζουν προκλήσεις, διότι θέλουν να διευκολύνουν τον εαυτό τους  να πετύχει. Ποιος όμως μέσα στην ζωή μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία σε κάποιον;

Δεν είναι κάτι ανάλογο και με τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή; Ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί σε κάθε τι που τον ενδιαφέρει, μα κανείς ποτέ δεν μπορεί να του εξασφαλίσει την επιτυχία. Πάντα, σε κάθε πράγμα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας, που για κάποιους ονομάζεται τύχη, αν και δεν υπάρχει αυτό που λέγεται τύχη κατά την γνώμη μου, και για κάποιους άλλους χάρη, που θα φέρει την τελική επιτυχία ή αποτυχία ως αποτέλεσμα.

Και σαν ποσοστό στα ανθρώπινα δρώμενα βλέπουμε το μεγαλύτερο μέρος κατέχει η αποτυχία, η φθορά, και η δυστυχία. Γιατί αυτό; Μήπως διότι πράγματι προγραμματίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο; Κι αν το καλοσκεφτούμε και θέλουμε να το παραδεχτούμε δεν μπορούμε παρά να πούμε πως: Όλη η ανθρώπινη πείρα συνοψίζεται σε αυτή τη ρήση: «ο κλήρος ρίπτεται εις την κάλπην, όλη όμως η κρίσις αυτού είναι παρά Κυρίου» (Βίβλος, Παροιμίες).

ΦΙΛΙΚΑ   Ε. Ε.

www.skepsou.gr.