Αυτός είναι ο τίτλος ενός ενδιαφέροντος κειμένου που διάβασα πρόσφατα. Ο Sean Smith που το έγραψε, μέσα από μια προσωπική εμπειρία και ακόμα πιο προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, παρακινεί τον καθένα σε μια απελευθερωτική εμπειρία, η οποία τον οδηγεί κατά την προσωπική του θεώρηση, στην πραγματιστική ευτυχία που προτείνει. Στο τέλος του κειμένου υπάρχει ο ηλεκτρονικός σύνδεσμος για το αρχικό έναυσμα. Αλλά ας ακολουθήσουμε τα βήματά του, κι ας βγάλουμε στο τέλος τα συμπεράσματα μας.
Στα 13.000 πόδια η πόρτα άνοιξε… Ο άνεμος όρμισε στην καμπίνα, το πράσινο φωτάκι άναψε…. Πρώτος πήδηξε ο μακρυμάλλης αγριάνθρωπος με το τρυπημένο αφτί. Δεύτερος ήταν ο άνδρας με τα μαύρα, με πλήρη εξάρτηση, στα είκοσι και, παθιασμένος για την αδρεναλίνη. Μόλις είχε επιστρέψει στο άθλημα μετά από ατύχημα, είχε σπάσει τη σπονδυλική του σε 5 σημεία ένα χρόνο πριν. Τρίτος ήταν ένας ογδοντάρης, ο οποίος ήταν ο 50στός άνθρωπος που πιστοποιήθηκε για να πέφτει, κι ήταν ακόμα πολύ καλός.
Και πριν να το καταλάβω, το κορίτσι μου πήδηξε στο κενό, εκσφενδονίζοντας το σώμα της προς την γη. Ήταν το τρομακτικότερο θέαμα που είδα ποτέ. Η καμπίνα ήταν πια άδεια και ήταν η σειρά μου, να σταθώ στο κενό, κοιτάζοντας κατευθείαν κάτω, σε μια πτώση από τα 13.000 πόδια. «Μα τι στο καλό κάνω επιτέλους;», στριφογύριζε συνεχώς στο κεφάλι μου. Όμως δεν είχα σκοπό να γυρίσω πίσω. Το ήθελα αυτό όλη μου την ζωή.
Γιατί βλέπετε αγαπούσα κι εγώ την αδρεναλίνη. Είναι αυτό που με κρατά στα λογικά μου, διότι με αυτό θυμάμαι πόσο ζωντανός είμαι στη πραγματικότητα. Δεν είμαι φτιαγμένος για να χτυπά η καρδιά μου σε ένα στάσιμο ρυθμό, ή να δεσμεύεται από μια υλική επιθυμία, μα για να χτυπά δυνατά στους ρυθμούς ενός πάθους μέσα στη δύνη της αδρεναλίνης. Ακόμα κι αν έχει τρομοκρατηθεί από τις πιθανότητες, λόγου χάρη να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα ξεχνιούνται εύκολα. Χάνονται από τον νου μας, όχι επειδή δεν είναι συναρπαστικά, αλλά διότι είναι υπερβολικά απολαυστικά ώστε να είναι δύσκολο να τα συγκρατήσουμε και να τα ανακτούμε. Σε αυτό το σημείο, το σώμα τρέχει μακριά, καθαρά από το ένστικτο της επιβίωσης. Δεν ενεργείς με την συνείδηση μα με την ασυνείδητη κατάσταση της αντίδρασης. Αυτό στα περισσότερα αθλήματα λέγεται «flow», το αίσθημα αυτό το νιώθουμε μόνο όταν είμαστε «σε μια έκσταση», εκεί που δεν σκεφτόμαστε πραγματικά κι ίσα-ίσα που μπορούμε να αντιδράσουμε, έχοντας μεθύσει από το πάθος του αθλήματος.
Πηδάω… τα χέρια έξω, το κεφάλι πίσω, πίσω και λυγισμένο, ο άνεμος με σαρώνει, κι εγώ κοιτώ τριγύρω. Μπορώ να δω τον ωκεανό, μπορώ να δω πέρα, 20 χιλιόμετρα μακριά. Μπορώ να δω πόλεις, σύννεφα, σπίτια, φάρμες, εργοτάξια, ανθρώπους, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, υπόστεγα, τα πάντα. Είμαι σε ελεύθερη πτώση, με μια ταχύτητα που ελάχιστες φορές έχω πετύχει, ποτέ ξανά δεν ένοιωσα τέτοια αδρεναλίνης. Πτώση και ταυτόχρονη κατανόηση ότι είμαι στον αέρα και στο απόλυτο έλεος των στοιχείων. Δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτό και έχω παραιτηθεί από κάθε άλλη λογική, στην αχαλίνωτη δύνη της απομόνωσης.
Ο νόμος της αδράνειας ενεργεί για μένα όπως ποτέ άλλοτε. Ένα θεόρατο κύμα σεροτονίνης με χτυπά. «Ω-ω-ω Ναι-αι!» αυτό είναι! Δεν έχω άλλα λόγια. Κυριολεκτικά δεν διαθέτω χώρο στο νου μου για την αρνητικότητα, για σκέψεις που αφορούν την υλική διάσταση για τα πράγματα, για τις φιλοδοξίες, για το κύρος μου, για την αγωνία και το άγχος της καθημερινότητας, είμαι ελεύθερος!
Το αλεξίπτωτό μου, ανοίγει και ξεχύνει ένα κύμα ανόδου κι ασφάλειας. Μοιάζει με την ζεστή αγκαλιά της μητέρας, μετά από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι. Κατέχω την εμπειρία και είμαι ακόμα ζωντανός! Κοιτάζω ψηλά και το αλεξίπτωτο σχηματίζει έναν τέλειο θόλο, ξεφωνίζω «που είσαι τώρα ουρανέ; Ε;». Κοιτάζω τριγύρω για ένα λεπτό και βλέπω ένα άλλο αλεξίπτωτο λίγο παρακάτω που έχει τιθασευθεί, και εκεί, να ξεχωρίζει μια πανέμορφη ξανθιά, «είναι ασφαλής!» η καρδιά μου ξεχειλίζει, κάθε ανησυχία που ένοιωσα πριν έχει πια παραμεριστεί τελείως, κι όλα είναι μια χαρά και πάλι.
Τώρα ο φόβος του αλεξίπτωτου που δεν ανοίγει αντισταθμίζεται από την ορμή της πτώσης. Αρπάζοντας τις μπάρες οδήγησης αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε στην ζώνη προσγείωσης, γυρίζοντας και φωνάζοντας, ουρλιάζοντας ακόμα, βάζοντας τα πάντα μέσα. Νοιώθω την έξαψη της σεροτονίνης, της ντοπαμίνης, της αδρεναλίνης, την σαφήνεια, την εστίαση που προκαλείται από τον συνδυασμό, σαν ένεση από κάποιο θαυματουργό φάρμακο.
Το άλμα είναι ο παράδεισος, ο φόβος που προηγείται η κόλαση. Μόνο όταν το σώμα μου πετάχτηκε έξω από το αεροπλάνο, ένοιωσα επιτέλους μια κατάσταση ευτυχίας. Πλέοντας ελεύθερος, παραιτημένος από κάθε αμφιβολία, οποιοδήποτε δισταγμό. Ήμουν εκεί, κι ήταν πολύ αργά για να γυρίσω πίσω, πολύ αργά για μια άλλη έμπνευση, αλλά έτσι και αλλιώς είμαι ακριβώς εκεί που θα ήθελα να βρίσκομαι.
«Ξεκίνησα skydiving επειδή αγαπούσα την ιδέα της ελευθερίας» λέει ο Felix Baumgartner.
Απωθούμε τον φόβο του ύψους, τα άλματα είναι το μόνο πράγμα που θέλουμε να κάνουμε. Κάνοντας το άλμα θα αποχωριστείτε από το φόβο που έχετε και θα ελευθερώσετε το όραμά σας, δείχνοντας σας τα βήματα που θα πρέπει να κάνετε προς το να ανακαλύψετε την δική σας επιτυχία. Είναι απλό, ΔΕΝ ΡΙΣΚΑΡΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΣΗΜΕΡΑ.
Κάποτε ήμασταν διαρκώς αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις. Συνηθίζαμε να κυνηγιόμαστε από άγρια θηρία, απειλούμασταν από τα στοιχεία της φύσης καθημερινά. Τώρα μεγαλώνουμε έχοντας αποκοπεί από τον κίνδυνο και την θετική του επίδραση στην ψυχή μας. Ο κίνδυνος μας δείχνει πως είμαστε δυνατοί, ικανοί, πως έχουμε λιγότερα να φοβηθούμε από όσο αληθινά νομίζουμε. Μόνο καθώς εκπαιδευόμαστε να περιπαίζουμε τον φόβο μας, εξελισσόμαστε, αναπτυσσόμαστε και μαθαίνουμε. Και μόνο καθώς υπερνικούμε τον φόβο και είμαστε ικανοί να παραμερίσουμε το άγχος, την αγωνία μας, αντιδρώντας ενστικτωδώς, ξεπερνώντας τα εμπόδια αναδυόμαστε νικητές, βρίσκουμε τον καλύτερο εαυτό μας, την καλύτερη στιγμή μας. Είμαστε πιο ευτυχισμένοι εκείνη την στιγμή, γιατί έχουμε επιτύχει κάτι, κάτι σπουδαίο και κάτι ιδιαίτερο.
Το αρχικό ρίσκο σας μπορεί να είναι μικρό, ίσως μια κατάβαση με χιονοσανίδα ή να οδηγήσετε μια μοτοσικλέτας για πρώτη φορά.
Πρέπει να ξέρετε πως τίποτα λαμπρό δεν είναι αποτέλεσμα μιας μίζερης προσπάθεια, και τίποτα άξιο λόγου δεν συμβαίνει χωρίς να υπάρχει η ανάλογη αντίδραση. Το σκοτάδι ορίζει το φως, χρειάζεται να εμπειριστούμε το σκοτάδι, να παραιτήσουμε οικειοθελώς τον εαυτό μας, για να συνειδητοποιήσουμε πως αξίζει να παλέψουμε για το φως.
Αισθάνομαι προνομιούχος για κάθε ρίσκο που τόλμησα να πάρω, γιατί κάθε φορά έχω ξεπεράσει τον φόβο μου και αυξήθηκα ως προσωπικότητα με γεωμετρική πρόοδο. Το ίδιο θα συμβεί και με εσάς.
«Όσο κοντύτερα είσαστε στον θάνατο, τόσο περισσότερο ζωντανοί θα νιώθετε. Είναι ένας υπέροχος τρόπος για να ζεις. Κι ο μοναδικός τρόπος να οδηγείς την ζωή σου» λέει ο James Hunt.
Η ευδαιμονία της πτώσης κρατάει για αρκετό καιρό μετά την προσγείωση.
Ποια θα είναι η δική σας πρόκληση, το ρίσκο, η καθοριστική σας στιγμή; Τι θα μάθετε, τι θα δημιουργήσετε από την αρχή; Τι θα κάνετε για την κατάστασή σας; Τι είναι αυτό που πραγματικά σας κρατάει; Δεν αξίζει να αγωνιστείτε για την απελευθέρωσή σας;
Πως θα πολεμήσετε και θα προσπαθήσετε να κερδίσετε; Έτσι λοιπόν ξεκινήστε, ρισκάρετε, κινδυνέψετε, αγωνιστείτε, υπερνικήστε και μεγαλώστε. Μόνο εσείς μπορείτε να το πετύχετε για τον εαυτό σας. Έχετε την δύναμη, χρειάζεται μόνο να το συνειδητοποιήσετε, και να κάνετε το άλμα.”
Το άρθρο κλείνει με την περιττή επισήμανση, ο Sean Smith είναι ένας εθισμένος στην αδρεναλίνη!!! Και προφανώς από τις περιγραφές του, ο καθένας που τον διαβάζει το έχει ευκρινώς αντιληφθεί.
Το «άδραξε την μέρα» και το «μην αναβάλεις ποτέ για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα», είναι πιστεύω πάντα μια καλή συμβουλή. Το πρόβλημα όμως είναι η άκαιρη και μερικές φορές υστερική εφαρμογή τους. Μήπως δεν υπάρχουν στην ζωή εποχές και ώρες κρίσιμες που το σώφρον είναι κανείς να περιμένει; Προσωπικά η αντίληψη του Sean Smith, μου φαίνεται μια μικροαστική εφαρμογή σε ένα πρόβλημα που χρειάζεται μια επανάσταση. Που χρειάζεται μια από άκρη σε άκρο διαφοροποίηση, μια μεταμόρφωση. Και απόδειξη αυτού είναι ότι έχει την δυνατότητα να πληρώνει ένα τόσο ακριβό σπορ, και υποθέτω και τις θλιβερές συνέπειες αν έρθει η στραβή. Διότι δεν θα έγραφε έτσι αν σπασμένος σε πέντε κομμάτια, ω μη γένοιτο, δεν είχε ιατρική περίθαλψη και έπρεπε να αντιμετωπίσει τους πόνους του, πεταμένος στους δρόμους ή άνεργος σε μια τρώγλη. Τι λέτε κι εσείς;
Και η ευτυχία είναι μια στιγμή ή κάποιες στιγμές; ή μήπως κάτι άλλο; Ο αγαπητός μου σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Αττέμπορω με το φίλμ «SHADOWLANDS / ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ», που πρωταγωνιστούσε ο Άντονι Χόπκινς και η Nτέμπορα Γουίνγκερ, είχε μια άλλη πρόταση για την ευτυχία, και φυσικά και έναν διαφορετικό ορισμό, τον οποίο και προτιμώ, αλλά δεν είναι εύκολο να σας τον περιγράψω, προτιμότερη η ανακάλυψη του μέσα από την ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας, για όποιον ενδιαφέρεται για μια τέτοια λιχουδιά.
Η παραπάνω πρόταση όσο ειδυλλιακή κι αν εμφανίζεται μοιάζει στον δικό μου νου υπεραπλουστευμένη. Διότι ο φίλος που προτείνει τον εθισμό στην αδρεναλίνη ως την σωτηρία μιας ψυχής σε έναν τρομερό κόσμο, δεν μου δίνει και τόσο την αίσθηση της σοφίας για λόγου του. Για παράδειγμα δεν μας λέει πως θα αντιδρούσε ο ίδιος στο κυνήγι του μεγάλου λιονταριού της εφορίας, ενώ αντιθέτως φαίνεται πως δεν είναι ο τύπος, του αγωνίζομαι για να τα βγάλω πέρα κι έχω την οικογένεια να σκεφτώ και το δάνειο να αποπληρώσω. Επίσης δεν φαίνεται να ρώτησε ή να αναρωτήθηκε ποτέ για τις πραγματικές συνθήκες και την ψυχολογία του πρωτόγονου ανθρώπου που έχει στο μυαλό του. Δεν φαίνεται να συμμερίζεται τον τρόμο από τις απειλές που ενδεχομένως τον έκαναν να επιζητά την καλυτέρευση που επέτυχε ο άνθρωπος της δικής μας εποχής.
Θέλω όμως να σας ομολογήσω με ποιο κομμάτι του παραπάνω κειμένου συμφωνώ: «Πρέπει να ξέρετε πως τίποτα λαμπρό δεν είναι αποτέλεσμα μιας μίζερης προσπάθεια, και τίποτα άξιο λόγου δεν συμβαίνει χωρίς να υπάρχει η ανάλογη αντίδραση. Το σκοτάδι ορίζει το φως, χρειάζεται να εμπειριστούμε το σκοτάδι, να παραιτήσουμε οικειοθελώς τον εαυτό μας, για να συνειδητοποιήσουμε πως αξίζει να παλέψουμε για το φως». Μάλιστα κύριε, εδώ μας τα λες καλά ομολογουμένως. Καμία ένσταση και καμία διαμαρτυρία. Νομίζω δε, πως εδώ είναι η καθαρή αλήθεια. Διότι τίποτα που να αξίζει δεν δίνεται χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, μια πράξη ανατρεπτική από μέρους μας για να το αποκτήσουμε.
Επίσης η συνειδητοποίηση του τι είναι φως και τι είναι σκοτάδι, ποιο είναι το τίμιο και ποιο το αχρείο, όταν και τα δύο συνυπάρχουν μέσα στην ανθρώπινη οντότητα όπως και μέσα στο αχανές σύμπαν. Είναι επίσης ένα ταξίδι επίπονο και βασανιστικό, όταν όμως κάποιος φτάσει και βρει αυτήν την αξία που είναι πέρα για πέρα αδιαπραγμάτευτη, όταν φτάσει στο τέλος της αναζήτησης έχοντας την αίσθηση της πληρότητας χωρίς την αγωνία της άγνοιας, τότε είναι μακάριος όπως ο μαραθωνοδρόμος που τερμάτισε τον αγώνα και κέρδισε την κούρσα.
Όσοι βάδισαν την ζωή τους μέσα σε έναν δρόμο που δεν τον διάλεξαν αλλά αγωνίστηκαν καλά με το χαρτί που τους μοίρασαν για να παίξουν, φαίνεται στο τέλος της πορείας στα μάτια τους η σοφία που κέρδισαν μέσω του ταξιδιού και η αγαλλίαση της αναπαυμένης συνείδησης τους.
Σαν κάποιους γέροντες στα ακριτικά νησιά του τόπου μας που δεν παραιτήθηκαν στον αγώνα της ζωής και μέσα από όσα πέρασαν κατανάλωσαν την ζωή τους σε κάτι που άξιζε και από αυτό πήραν την δύναμη να συνεχίσουν και είναι ευχαριστημένοι για τη διαδρομή και το προσδοκώμενο τέλος, κάτι που το βλέπεις στα μάτια τους που είναι καθαρά και χωρίς αγωνία.
Ναι, πράγματι, δεν ρισκάρουμε αρκετά σήμερα για όσα αληθινά αξίζουν. Προσωπικά, αυτό θεωρώ ότι αξίζει, μια ζωή που καθώς περνάει χτίζει όχι απλά καταναλώνεται σε εφήμερες ηδονές.
Φιλικά, Ε.Ε.-
0 Σχόλια