Έπεσα πάνω στο ρητό του Ισοκράτη,
Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται,
διότι κατεχράσθη το δικαίωμα
της ελευθερίας και της ισότητας,
διότι έμαθε τους πολίτες
να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα,
την παρανομία ως ελευθερία,
την αναίδεια του λόγου ως ισότητα
και την αναρχία ως ευδαιμονία.

Διαβάζοντάς το συμφώνησα ότι περιγράφει και τη σημερινή Ελλάδα μας, τουλάχιστον ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας μας, και αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω. Πριν όμως το κάνω έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και με έκπληξη ανακάλυψα ότι υπάρχει ένας μικρός πόλεμος για το τι εννοούσε ο Ισοκράτης, το κατά πόσο πράγματι το είπε ή όχι, αν συμφωνεί με τα συμφραζόμενα κτλ. Παραθέτω σχετικούς συνδέσμους για να μπορέσει ο καθένας που τον ενδιαφέρει να πάρει μια θέση.
www.sarantakos.com,  www.thermopilai.org,  sxizofrenia.blogspot.com,  www.sarantakos.com

Προσωπικά πάντως καταλήγω ότι ανεξάρτητα αν το είπε ένας αρχαίος Έλληνας ή όχι έχει μια δόση αλήθειας. Πρέπει τελικά να αναλογιστούμε πια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας και που ξεκινούν οι ευθύνες μας, όχι τόσο ως προς το κράτος (οι νόμοι υποτίθεται ότι θέτουν τα όρια), αλλά ως προς τους συνανθρώπους μας, τους ηλικιωμένους, τις επόμενες γενιές που έρχονται. Τι κληρονομιά αφήνουμε (συγνώμη για τη κλισέ έκφραση), τι παράδειγμα δίνουμε, και εν τέλει τι είδους κοινωνία δημιουργούμε.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα δεν μας το έδωσαν, δεν μας το επέβαλαν αλλά το δημιουργήσαμε και το απαιτήσαμε με τις προσωπικές επιλογές μας.

Αν θεωρούμε ότι οι έχοντες και κατέχοντες χειραγωγούν το πλήθος, παραπληροφορούν, καταχράζονται την εξουσία και τον πλούτο, μιας θεωρούν ως πιόνια κτλ. Είναι καιρός να δείξουμε, όχι ότι θέλουμε αλλαγή, αλλά ότι έχουμε αλλάξει εμείς οι ίδιοι, ο καθένας και ως σύνολο.

Αλλάζουμε την κοινωνία μας από τη βάση, δηλαδή από εμάς. Το πως εργαζόμαστε, πως διασκεδάζουμε, πως ξοδεύουμε, τι διαβάζουμε, τι καταναλώνουμε, πως επικοινωνούμε, υποστηρίζουμε, δείχνουμε αλληλεγγύη και τελικά πως πολιτευόμαστε. Τι περιμένουμε από το κράτος, πως το ζητάμε, τι συμπεριφορές ανεχόμαστε, πως συμπεριφερόμαστε εμείς, τι προσφέρουμε εμείς στο κράτος, στη κοινωνία μας.

Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος
Κώστας Βάρναλης

Αν δεν αλλάξουμε εμείς, ο κόσμος δεν αλλάξει, ούτε η Ελλάδα μας.

www.skepsou.gr, 24 Μαΐου 2012.