Η νηφαλιότητα είναι αναγκαία πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους όπως αυτή που ζούμε τώρα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες καταστροφές του σύγχρονου ελληνισμού, το 1922 και το 1974, ήρθαν σε μεγάλο βαθμό γιατί οι κυβερνώντες αντέδρασαν με γνώμονα το κοινό συναίσθημα και όχι με νηφαλιότητα. Δεν θέλουμε να ζήσουμε μια νέα καταστροφή, οπότε ας δούμε τα πράγματα αντικειμενικά, ας δούμε την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι.

Το 2ο Μνημόνιο είναι οπωσδήποτε επίπονο. Είναι όμως άδικο; Και ακόμη περισσότερο, είναι κακό για την Ελλάδα; Ας ξεκινήσουμε από μια από τις πλέον επίπονες διαστάσεις του, την απόλυση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων. Κάτι τέτοιο ούτε κατά διάνοια μπορούσαμε να το φανταστούμε πριν 4 χρόνια, τώρα όμως φαίνεται ότι θα γίνει πραγματικότητα. Είναι άδικη η απαίτηση της τρόικας; Είναι κακή για την Ελλάδα;

Το ότι υπάρχουν παραπάνω δημόσιοι υπάλληλοι από όσοι χρειάζονται το γνωρίζουμε όλοι. Το 1994 και επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου, του πλέον ίσως κρατιστή πρωθυπουργού της μεταπολεμικής Ελλάδας, ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος Πεπονή που μεταξύ άλλων στόχο είχε να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων με την διάταξη, 2 προσλήψεις προς 5 συνταξιοδοτήσεις.

Αν υποθέσουμε ότι ο μέσος δημοσίων υπαλλήλων κλείνει 35 χρόνια υπηρεσίας πριν βγει σε σύνταξη, τότε απλά μαθηματικά μας λένε ότι κάθε χρόνο περίπου το 3% των δημοσίων υπαλλήλων βγαίνει σε σύνταξη. Πόσους δημόσιους υπαλλήλους είχαμε το 1994; Δεν γνωρίζω. Αν υποθέσουμε ότι είχαμε 500.000, τότε κάθε χρόνο θα έβγαιναν στη σύνταξη περίπου 15.000 άτομα. Με βάση την λογική 2 προς 5 θα είχαμε λογικά 6.000 προσλήψεις. Σήμερα, 18 χρόνια αργότερα, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων θα έπρεπε να είχε μειωθεί κατά 162.000, δηλαδή θα έπρεπε να είχαμε γύρω στις 340.000. Αν αντίθετα ο αρχικός αριθμός ΔΥ το 1994 ήταν 600.000, τότε θα είχαμε 18.000 συνταξιοδοτήσεις ετησίως, 7.200 προσλήψεις, και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων σήμερα θα έπρεπε να είχε πέσει στις 406.000. Όλοι γνωρίζουμε βέβαια ότι τίποτε από αυτά δεν έγινε. Οι κυβερνήσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας προσλάμβαναν συνεχώς και έτσι έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια το νόμο του κράτους που οι μεν ψήφισαν και οι δε αποδέχθηκαν. Μας δούλευαν κανονικά δηλαδή.

Έρχεται λοιπόν το 2010, το 1ο Μνημόνιο και οι ευρωπαίοι εταίροι ζητούν να μάθουν πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν και πόσο πληρώνονται. Και μένουν αυτοί και ο κάθε σκεπτόμενος Έλληνας με το στόμα ανοιχτό όταν η κυβέρνηση απαντά ότι δεν γνωρίζει! Βέβαια, αναρωτιέται κανείς πως θα μπορούσαν ποτέ να εφαρμόσουν το νόμο Πεπονή αν δεν γνώριζαν πόσους υπαλλήλους έχουν; Πως μπορείς να μειώσεις έναν αριθμό αν δεν γνωρίζεις ποιόν αριθμό θέλεις να μειώσεις; Αστεία πράγματα.

Όχι μόνο δεν εφάρμοσαν το νόμο, αλλά και να ήθελαν να τον εφαρμόσουν δεν θα μπορούσαν χωρίς μία καταγραφή. Και αφού καταγραφή ούτε είχε γίνει ούτε είχε επιχειρηθεί να γίνει, είναι εμφανέστατο ότι ουδέποτε σκέφτηκαν σοβαρά να εφαρμόσουν το νόμο Πεπονή. Διπλό λοιπόν το δούλεμα που μας έριχναν τόσα χρόνια.

Τα τραγελαφικά όμως δεν τελειώνουν εκεί. Η τρόικα ζήτησε καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων και αναπροσαρμογή του νόμου Πεπονή ώστε να γίνεται 1 πρόσληψη για κάθε 5 συνταξιοδοτήσεις. Αυτά το 2010. Η καταγραφή γίνεται και ανακαλύπτουμε ότι έχουμε περίπου 730.000 δημόσιους υπαλλήλους. Όλα καλά. Το 2011 θα έπρεπε φυσιολογικά να έχουμε γύρω στις 21.000 συνταξιοδοτήσεις 4.250 προσλήψεις οπότε στο τέλος του έτους θα έπρεπε να είχαμε περίπου 715.000. Απλά μαθηματικά. Αντ’ αυτού μαθαίνουμε ότι στο τέλος του 2011 οι δημόσιοι υπάλληλοι όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά ξεπέρασαν τις 760.000!

Ακούγεται απίστευτο. Εν μέσω της βαθύτερης οικονομικής κρίσης που γνώρισε η μεταπολεμική Ελλάδα και με το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, οι κύριοι συνέχιζαν κανονικά τις προσλήψεις σα να μην έγινε τίποτε. Μα τι έγινε; Είναι τόσο ανόητοι οι κυβερνώντες μας; Ελπίζω όχι. Το πιθανότερο είναι ότι οι προσλήψεις γίνονταν από τις διάφορες υπηρεσίες και διευθύνσεις ερήμην της κυβέρνησης. Που σημαίνει απλά ότι στο ελληνικό κράτος κυριαρχεί το χάος. Ο καθένας κάνει ότι θέλει.

Στο Ευαγγέλιο λέει ότι για να γίνει κανείς επίσκοπος σε εκκλησία πρέπει πρώτα να μπορεί να κυβερνά τα του οίκου του και της οικογενείας του. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν αποδειχθεί τελείως ανίκανες να κυβερνήσουν τα του οίκου τους. Πως ζητάνε να κυβερνήσουν ολόκληρη τη χώρα;

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι με το δημιουργικότατο πνεύμα τους δημιούργησαν τραγωδίες και κωμωδίες για να παίζονται επί σκηνής. Οι σύγχρονοί Έλληνες τους ξεπεράσαμε. Δημιουργήσαμε την σχεδόν απόλυτη κωμωδία, τη συνδυάσαμε με μεγάλη τραγωδία και τη βλέπουμε πλέον όχι επί σκηνής αλλά στην πραγματικότητα! Πράγματι, η όλη κατάσταση με το ελληνικό δημόσιο θα ήταν απόλυτα κωμική αν δεν ήταν τόσο τραγική. Κάποιοι μιλούν για απώλεια εθνικής κυριαρχίας με το Μνημόνιο 2. Μα ποια εθνική κυριαρχία έχουν υπόψη όταν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να ελέγξουν τα ποιο απλά πράγματα;

Είναι εμφανές σε κάθε νοήμονα ότι το παρών πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα του υπέρογκου δημόσιου τομέα. Η τρόικα είχε πλέον δύο επιλογές. Να μας αφήσει στο έλεος των αγορών σε άτακτη χρεοκοπία. Ή να συνεχίσει τη χρηματοδότηση, απαιτώντας όμως σκληρότερα μέτρα. Το μη χείρον βέλτιστον ήταν η δεύτερη λύση και ευτυχώς αυτή επέλεξαν.

Ναι, το μέτρο απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων είναι επίπονο. Αλλά αν η κυβέρνηση είχε κάνει αυτά που υποσχέθηκε να κάνει με το πρώτο μνημόνιο έστω και κατά το ένα τέταρτο, τότε δεν θα χρειαζόταν να γίνει καμία απόλυση. Το μέτρο αυτό λοιπόν είναι (δυστυχώς) δίκαιο. Και βέβαια, θα αποβεί και προς το καλό της χώρας καθώς θα είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα για τη μείωση του δημόσιου τομέα, προς τη λύση ενός προβλήματος, που 18 χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις δεν νοιάστηκαν να λύσουν. Ας αναγνωρίσουμε τα λάθη και ας κοιτάξουμε μπροστά σε ένα καλύτερο και, ελπίζουμε, πιο ευκυβέρνητο μέλλον.

www.skepsou.gr, 10 Απριλίου 2012. Άρθρο αναγνώστη.