Γιατί και πότε τα επιδόματα κάνουν κακό

από | 0 Σχόλια

Ένα από τα ποιο δύσκολα εμπόδια στην διαπραγμάτευση μεταξύ των δανειστών μας και τις κυβέρνησης είναι η μείωση των επιδομάτων. Για χρόνια τα επιδόματα είχαν εισβάλει στην ζωή των δημοσίων υπαλλήλων και λίγοι ήταν αυτοί που ήξεραν τι και γιατί δίνονται. Η μικρή μου αναφορά είναι σχετικά με τα αρνητικά συμπτώματα των επιδομάτων όταν δεν συνδέονται με στόχους και αξιολογήσεις αποδοτικότητας. Η θεωρία της παρακίνησης αναφέρει ότι τα επιδόματα μπορούν να δημιουργήσουν δυναμικές στο ανθρώπινο δυναμικό έτσι ώστε να εκδηλώσουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά αφορά ενθουσιασμό, αφιέρωση, βελτίωση, προς την επίτευξη στόχων. Η προσπάθεια για την απόκτηση επιδόματος, επιβράβευσης γίνεται μόνο λογική όταν βρίσκεται σε αρμονία με την αφοσίωση για να επιτευχθεί αυτή η ‘αποδοτικότητα’.

Επιβραβεύεται η προσπάθεια ενός εργαζομένου, μαθητή,  παιδιού, για κάτι που έκανε που είναι πέρα από αυτό για το οποίο υπήρχε προσδοκία. Η επιβράβευση για την μεγαλύτερη προσπάθεια και απόδοση πρέπει να είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια και απόδοση. Σε περίπτωση που δεν είναι, τότε η επιβράβευση δεν έχει νόημα και η προσπάθεια του ατόμου για να πετύχει ένα στόχο δεν αξιολογείται με κριτήρια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αμαυρώνεται όλη η λογική της αφοσίωσης που απαιτείται από το άτομο για να προσπαθήσει περισσότερο και να πετύχει την αποδοτικότητα που ζητείται.

Αυτό που είναι άξιο προσοχής είναι ότι η παρακίνηση, το κίνητρο, η έξτρα προσπάθεια έχει αρνητικό αποτέλεσμα όταν τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται δεν είναι τελείως συμβατά με την πραγματική απόδοση που επιτυγχάνεται. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο αρχίζει να πιστεύει ότι και με μικρότερη προσπάθεια μπορεί να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο από προσδοκίες και πραγματικές αποδόσεις που δεν συμβαδίζουν μεταξύ τους. Οι προσδοκίες είναι άκρως σημαντικές γιατί καθορίζουν κατά πόσο το άτομο θα επενδύσει την μεγαλύτερη ενέργεια, προσπάθεια, να πετύχει ένα συγκεκριμένο στόχο.

Η μεγαλύτερη αρνητική συνέπεια είναι ότι αυτό το σύστημα που περιέγραψα λειτουργεί ως παγίδα γιατί αφοπλίζει ελπίδες για προσωπική ανάπτυξη. Γιατί να προσπαθήσω αφού κανένας δεν θα το δει, δεν θα το αναγνωρίσει; Έτσι όταν η οποιαδήποτε επιβράβευση ή επιδόματα δεν συμβαδίζουν με κάποιο κριτήριο αξιολόγησης τότε αρχίζει να θεωρείτε δεδομένο και αντί να αυξήσει την αποδοτικότατα τα επιδόματα την μειώνουν!

Ένας από τους λόγους που η φράση ‘αξιολόγηση’ επαναλαμβάνετε τόσο συχνά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και με τις προσπάθειες της ΤΡΟΙΚΑ είναι γιατί θέλουν να αλλάξουν το κατεστημένο που περιέγραψα.

Το οργανωτικό εμπόδιο που η ΤΡΟΙΚΑ όμως αντιμετωπίζει είναι ότι αλλαγές που είναι βαθιά συνυφασμένες με την οργανωτική κουλτούρα και πρακτικές ενός συστήματος βρίσκουν αντιδράσεις και αντίσταση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την οποιαδήποτε κυβέρνηση να προσπαθεί να επιβάλλει τις αλλαγές μέσω της χρήσης του φόβου. Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται πως αν δεν προσαρμοσθούν στις καινούργιες συνθήκες θα μπουν στην ‘εφεδρεία’ ή θα απολυθούν. Αυτή η πίεση όμως έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται μεγαλύτερη αντίσταση γιατί τα κριτήρια αξιολόγησης απαιτούν  αλλαγές που αφορούν συνήθειες που οι κυβερνήσεις οι ίδιες τις δημιούργησαν και τις κράτησαν.

Και αυτό μας φέρνει στο επόμενο ακόμα ποιο ενδιαφέρον σημείο που είναι γιατί δημιουργήθηκαν τα επιδόματα από την αρχή; Ποιος ήταν ο στόχος; Το μόνο σίγουρο είναι γιατί ήθελαν να προκαλέσουν την υποστήριξη των ψηφοφόρων έτσι ώστε να στηρίξουν το συγκεκριμένο κόμμα το οποίο θα συνέχιζε και δεν θα διέκοπτε αυτή την πολιτική. Έτσι τα κόμματα και οι διάφορες πολιτικές κυβερνήσεις δημιούργησαν, επικρότησαν και συνέταξαν το ίδιο το σύστημα που είχε τις ποιο αρνητικές επιπτώσεις. Αρνητικές όχι μόνο γιατί τα επιδόματα έχουν μειωθεί σήμερα και θα μειωθούν και άλλο, αλλά γιατί αυτό επηρέασε  την αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων γενικότερα τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι κανείς ας μην θεωρήσει ότι τα κίνητρα του ίδιου του κράτος και των κυβερνήσεων που είναι μασκαρεμένες παραμένουν ανεξάρτητες για τις συνέπειες τους από το πραγματικό βιοτικό επίπεδο ενός λαού!

www.skepsou.gr , 2 Φεβρουαρίου 2012. Του καθηγητή πανεπιστημίου Δρ. Στέφανου Αβακιάν. Πηγή ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ.

* Ο Στέφανος Αβακιάν είναι καθηγητής στον κλάδο της Οργανωσιακής Συμπεριφοράς και Διοίκησης του Ανθρώπινου Δυναμικού στο πανεπιστήμιο Brighton στην Αγγλία

Μοίρασε το:

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μάθε περισσότερα

Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα από εμάς ή χρειάζεσαι διευκρινίσεις,  γράψε μας ένα μήνυμα και θα χαρούμε πολύ να σε γνωρίζουμε.

Θέλεις δωρεάν βιβλίο;

Επικοινώνησε μαζί μας και πάρε ένα βιβλίο δώρο.

Κατηγορία

Tags

Χρειάζεσαι πνευματική βοήθεια;

Σε απασχολούν θέματα της
επικαιρότητας, πνευματικά 
θέματα η θέματα που 
σχετίζονται με την θρησκεία; 
Μπορείς να επικοινωνήσεις
μαζί μας  για μελέτη και βοήθεια 
μέσα από την Αγία Γραφή.

Συμφωνώ ότι οι πληροφορίες που παρέχω μέσω αυτής της ιστοσελίδας, συλλέγονται και υποβάλλονται σε επεξεργασία για σκοπούς επικοινωνίας. Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι έχω το δικαίωμα να υποχωρήσω ανά πάσα στιγμή, καθώς επίσης ότι έχω το δικαίωμα πρόσβασης στα προσωπικά δεδομένα που παρέχω στο συγκεκριμένο δικτυακό τόπο. Κανένα από τα προσωπικά δεδομένα που εισάγονται δεν θα διαμοιραστούν σε τρίτους.

Διαβάστε επίσης…

Κοσμοθεωρίες και οικονομική κρίση

Κοσμοθεωρίες και οικονομική κρίση

Ας δούμε ακόμη ένα παράδειγμα, η οικονομική κρίση και τι πρέπει να γίνει για να τη ξεπεράσουμε. Κατά κοινή ομολογία υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε, ο καθένας με τη δική του βαρύτητα: η κακοδιαχείριση (σκάνδαλα, μίζες, φακελάκια,...

Ρητορείες και πραγματικότητες

Ρητορείες και πραγματικότητες

Μεγάλη η τόνωση το τελευταίο διάστημα για την ανάκαμψη της οικονομίας. Η σημασία της ψυχολογικής διάστασης της οικονομίας έχει γίνει σημαία έτσι ώστε οι επενδύσεις να γίνουν ελκυστικές και τελικά να βοηθήσουν προς την ανόρθωση της οικονομίας. Ο Προβόπουλος αναφέρθηκε...

Η «άλλη» δόση του φαρμάκου

Η «άλλη» δόση του φαρμάκου

Η εξάρτησή μας από αυτή την δόση παραμένει τόσο δριμύτατη που σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν ζεις μόνο αγανάκτηση μπορεί να σου δημιουργήσει. Σαν εξαρτημένος από απαγορευμένες ουσίες ο λαός αισθάνεται ότι η «επόμενη δόση» θα μας κρατήσει ζωντανούς για λίγο ακόμα....