Κάθε χρόνο δίνεται μάχη σώμα με σώμα χιλιάδων μαθητών για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια και τεχνολογικά ιδρύματα της χώρας.  Το κόστος των φροντιστηρίων βαραίνει αβάσταχτα τον οικογενειακό προϋπολογισμό.  Το κόστος εκπαίδευσης σε μια άλλη πόλη είναι και αυτό υψηλό.  Πολλοί μαθητές μπαίνουν σε σχολές επειδή απλά έπιασαν την βάση της και όχι επειδή ενδιαφέρονται για το αντικείμενό της.  Το αποτέλεσμα όλων αυτών των κόπων και εξόδων αμφιλεγόμενο.

Σύμφωνα με τον 19χρονο Dale J. Stephens η ανώτατη εκπαίδευση δεν αποτελεί μονόδρομο.  Θεωρεί ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος, οι ορίζοντες ανοικτοί μπροστά μας, οι ευκαιρίες πολλές, αρκεί να υπάρχει θέληση, ταλέντο, δίψα για μάθηση και δημιουργία.

Ο Dale J. Stephens είναι ένας νεαρός επιχειρηματίας που ηγείται του κοινωνικού κινήματος UnCollege (Αντι-πανεπιστήμιο) που ενθαρρύνει την αυτό-κατευθυνόμενη ανώτατη εκπαίδευση. Ακόμη έχει δημιουργήσει μια διαδικτυακή πλατφόρμα που ονομάζεται RadMatter και έχει ως στόχο την ανάδειξη του ταλέντου των συμμετεχόντων.  Είναι από τους πρώτους που έχουν λάβει την υποτροφία Thiel, μια πρωτοβουλία του επιχειρηματία και συνιδρυτή του PayPal, Peter Thiel, που προσφέρει σε 20 επιχειρηματίες κάτω των 20 ετών $100.000 για τη χρηματοδότηση πρωτοποριακών επιχειρηματικών ιδεών.

Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο www.cnn.com παρουσίασε τις απόψεις του.

Μου έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου της Silicon Valley: Η υποτροφία Thiel.  Ποιο είναι το τίμημα;  Για δυο χρόνια δεν μπορώ εγγραφώ σε κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα.  Όμως για μένα αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, θεωρώ ότι η ανώτατη εκπαίδευσή δεν είναι αποδοτική.

Παράτησα το πανεπιστήμιο πριν από δύο μήνες επειδή θεωρώ ότι επικροτεί τη συμμορφία αντί για την ανεξαρτησία, τον ανταγωνισμό αντί για τη συνεργασία, το αναμάσημα ιδεών αντί για τη γνώση και τη θεωρία αντί για την πράξη.  Η δημιουργικότητά μας, η καινοτομία και η περιέργεια εκριζώνονται από μέσα μας.

Η αποτυχία αντί να εκλαμβάνεται ως ευκαιρία μάθησης απλά τιμωρείται.  Θεωρούμε το πανεπιστήμιο ως ένα σκαλοπάτι προς μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία, αντί για ένα μέσο με το οποίο θα αποκτήσουμε γνώσεις.  Το πανεπιστήμιο αποτυγχάνει να μας εφοδιάσει με τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες για να γίνουμε παραγωγικά μέλη της σημερινής παγκοσμίας επιχειρηματικής οικονομίας.  Στο βιβλίο του “Ακαδημαϊκή Ακυβερνησία” οι καθηγητές κοινωνιολογίας Richard Arum και Josipa Roksa, επισημαίνουν ότι το 36% των αποφοίτων πανεπιστημίων, μετά από τέσσερα χρόνια φοίτησης, δεν επιδεικνύει καμία βελτίωση στην ικανότητα άσκησης κριτικής σκέψης, πολύπλοκου συλλογισμού ή γραφής.

Επιπλέον το πανεπιστήμιο κοστίζει αρκετά.  Η Επιτροπή Κολλεγίων, (College Board Advocacy Policy Center), αναφέρει ότι το κόστος φοίτησης στα δημόσια πανεπιστήμια (των ΗΠΑ) είναι κατά 3.6 φορές υψηλότερο σήμερα από ότι ήταν πριν 30 χρόνια, συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό.  Οι δανειακές υποχρεώσεις των φοιτητών στις ΗΠΑ, ξεπέρασε το συνολικό οφειλόμενο χρέος πιστωτικών καρτών το 2010 και θα φτάσει συνολικά το $1 τρις το 2011.

Ευτυχώς, υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές.  Το να γίνεις ο επόμενος Mark Zuckerberg ή απλά να γίνεις ο καλύτερος σερβιτόρος της περιοχής σου δεν είναι οι μοναδικές επιλογές.

Η επιτυχία εκείνων που δεν ολοκλήρωσαν ποτέ τις σπουδές τους ή δεν πήγαν καν πανεπιστήμιο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτά που χρειάζεται να μάθουμε διδάσκονται στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.  Η μάθηση μέσα από την πρακτική άσκηση, σε πραγματικό περιβάλλον και όχι σε αίθουσες, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μετατρέψεις την μια συνεχή επανάληψη ιδεών σε μια πραγματικά καινοτόμα ιδέα.  Μπορούμε να είμαστε παραγωγικοί πολίτες της κοινωνίας χωρίς να υποτασσόμαστε σε ακαδημαϊκά ή εταιρικά ιδρύματα.  Είμαστε μια “αντιδραστική” γενιά που δημιουργεί τον “παράγοντα ελεύθερης οικονομίας” που οικοδομήθηκε από επιχειρηματίες, διαφημιστές, συμβούλους και μικρές επιχειρήσεις που οραματίστηκε ο Daniel Pink στο βιβλίο του “Ένα εντελώς καινούριο μυαλό: Γιατί εκείνοι που χρησιμοποιούν το δεξί τμήμα του εγκεφάλου τους θα κυριαρχήσουν στο μέλλον”

Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους νέους να εξετάσουν επιλογές πέρα από το πανεπιστήμιο.  Γι’ αυτό ακριβώς ίδρυσα το UnCollege: Ένα κοινωνικό κίνημα, που δίνει τη δυνατότητα στα άτομα να μεταφέρουν την εκπαίδευση τους έξω από την αίθουσα.  Φανταστείτε αν εκατομμύρια συνομήλικοι μου αντί να παπαγαλίζουν τα λόγια των καθηγητών τους ξεκινούσαν να λύνουν προβλήματα του πραγματικού κόσμου.  Φανταστείτε να ιδρύαμε τις δικές μας εταιρίες, να υλοποιούσαμε τις δικές μας ιδέες και τους δικούς μας οργανισμούς.  Φανταστείτε αν επιστρέφαμε στο παρελθόν όπου η γνώση αποκομιζόταν στα Γαλλικά σαλόνια μέσα από συζητήσεις, προκαλώντας και υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης.

Μια βασική λειτουργία του πανεπιστήμιου είναι να πιστοποιήσει στους πιθανούς εργοδότες ότι κάποιος έχει τα προσόντα για να εργαστεί.  Το διαδίκτυο αντικαθιστά αυτή τη διαδικασία.  Οι εργοδότες τώρα πια προσλαμβάνουν μέσα από το LinkedIn, το Facebook, το StackOverflow και το Behance.  Οι υποψήφιοι αναζητούν εργασία μέσα από το Twitter, πωλούν τα προσόντα τους μέσω Google και δημιουργούν προσωπικά χαρτοφυλάκια όπου επιδεικνύουν το ταλέντο τους.  Επειδή μπορούμε να τεκμηριώσουμε τα επιτεύγματα μας και να τα επικυρώσουμε μέσα από κοινωνικά εργαλεία όπως οι συστάσεις στο LinkedIn, μπορούμε να μετατρέψουμε τις εμπειρίες μας σε ευκαιρίες.  Όσο περισσότερα άτομα αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο, τόσο οι εργοδότες αδυνατούν να επιλέξουν άτομα που αναζητούν εργασία με μόνο προσόν τους το πτυχίο και αντί αυτού προσλαμβάνουν άτομα βάσει των ταλέντων τους.

Φυσικά κάποιοι άλλοι επιθυμούν την ανώτατη εκπαίδευση με τη συμβατική μορφή της.  Δεν πιστεύω ότι όλοι πρέπει να παρατήσουν τις σπουδές τους, αλλά προκαλώ τους συνομήλικούς μου να αναλογιστούν πόσες ευκαιρίες χάνουν καθώς βρίσκονται κλεισμένοι σε μια αίθουσα.  Αν θέλεις να γίνεις γιατρός το να παρακολουθήσεις μαθήματα στην ιατρική σχολή είναι μια σοφή επιλογή, δεν θα συνιστούσα σε κάποιον να έχει πτώματα ανατομίας στο γκαράζ του.  Από την άλλη, σκεφτείτε τι θα μπορούσατε να κάνετε στη διάρκεια της 50λεπτης διάλεξης.  Σε πόσα email θα μπορούσατε να είχατε απαντήσει;  Πόσες γραμμές κώδικα θα μπορούσατε να είχατε γράψει;

Κάποιοι έχουν μια στερεότυπη ιδέα ότι τα άτομα χωρίς ανώτατη μόρφωση κάθονται στον καναπέ των γονιών τους παίζοντας playstation και καπνίζοντας ναρκωτικά.  Αυτού του είδους οι ανησυχίες είναι απλά άκυρες επειδή τα άτομα που παίρνουν ναρκωτικά ή πίνουν, το κάνουν πριν, στη διάρκεια και μετά τις σπουδές τους.  Δεν είναι θέμα κύρους, είναι θέμα προτεραιοτήτων.  Εμείς που αναζητάμε τη μόρφωση έξω και πέρα από την αίθουσα κατανοούμε πως οι πράξεις μας οικοδομούν έναν καλύτερο κόσμο.  Θα αλλάξουμε τον κόσμο ασχέτως από τα ακρωνύμια που ακολουθούν το επώνυμό μας.

Η επιλογή, όπως πάντα, είναι δική μας.  Μένουμε στα συνηθισμένα ή καταργούμε τα όρια και χαράζουμε τους δικούς μας δρόμους;

www.skepsou.gr, 22 Ιουνίου 2011.