Πριν από εκατό χρόνια ο Γεώργιος Σουρής έγραψε για το τότε… μα τα λόγια του λένε ακόμη την αλήθεια… Σκέψου, μήπως είναι πια καιρός να αλλάξουμε ως λαός;

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

*******

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «Δε βαρυέσαι» κι «Ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέν-αγας.

Θέλει ακόμα -Κι αυτό είναι ωραίο,
να παριστάνει τον Ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Έχει περάσει περισσότερο από ένας αιώνας από τότε που γράφτηκε αυτό το ποίημα του Σουρή και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα διορατικός, μόνο που περιγράφει τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων και -κατ ‘έκταση- του κράτους της τότε εποχής. Άρα μάλλον για διαχρονικότητα των αξιών μας πρέπει να μιλάμε…

Ακολούθησε η πτώχευση του 1893 και η πλειοδοσία με τον ατυχή πόλεμο του 1897 που τελικά μας οδήγησε στη πολύχρονη εποπτεία των μεγάλων δυνάμεων και δανειστών μας.

Μετά από 117 χρόνια είμαστε ακόμα εδώ, με μερικά τζιπάκια, κινητά και δάνεια παραπάνω, οπότε ας δούμε τις πρόσφατες εξελίξεις όχι σαν το τέλος του κόσμου αλλά σαν μια οδυνηρή μα αναγκαία διόρθωση.

Περισσότερα ποιήματα του Γεωργίου Σουρή.

www.skepsou.gr, 14 Απριλίου 2011.