«Εκείνος που διατάσσει η σύνεση να είναι η υπέρτατη εξουσία, νομίζει πως κυβερνούν ο Θεός και οι νόμοι. Εκείνος όμως που δίνει την εξουσία στον άνθρωπο την παραδίνει σε θηρίο. Γιατί η εμπάθεια αυτών που ανεβαίνουν στην εξουσία φέρνει την καταστροφή και στην περίπτωση ακόμα που είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Γι’ αυτό, ο νόμος είναι λογική χωρίς εμπάθεια», Αριστοτέλης.

Ποιον θα ψηφίσεις; Ποιο κόμμα σε αντιπροσωπεύει “περισσότερο”; Οι περιφερειακές εκλογές πλησιάζουν και τέτοια ερωτήματα θα πληθαίνουν όλο και περισσότερο.

Ο στίβος για την μεγάλη ώρα των εκλογών ήδη ξεκίνησε με προεκλογικές ανακηρύξεις, με υποσχέσεις επιδομάτων προς τους συνταξιούχους και με ισχυρισμούς για σωτηρία στα αδιέξοδα των μεγάλων προβλημάτων. Το κομματικό ρίγος φαίνεται να μεγαλώνει και προσωπικοί ισχυρισμοί για το ποιο κόμμα είναι ποιο αντιπροσωπευτικό μεγαλώνουν.

Στην πλειάδα των προεκλογικών ανακηρύξεων το μεγάλο διακύβευμα βρίσκεται στην ψήφο. Η ψήφος ουσιαστικά είναι η παροχή εξουσίας από τον λαό σε αυτούς που θα τους αντιπροσωπεύουν. Η ψήφος είναι το τελευταίος μέσο έκφρασης λόγου των πολιτών που δέχονται τις συνέπειες και επιπτώσεις των αποφάσεων που παίρνονται από τα άτομα που διαχειρίζονται την εξουσία.

Η δίψα για την εξουσία προέρχεται από την ανάγκη για εξάσκηση επιρροής σε επίπεδο αποφάσεων μέσω της δικαιωματικής κατάρτισης ρόλου/θέσης. Η θέση συνιστά ευθύνες και δικαιώματα που αυτόματα κατοχυρώνονται όταν ο υποψήφιος εκλεχθεί. Η προσφορά των υποψηφίων στην πατρίδα γίνεται σημαία ισχυρισμών. Οι υποψήφιοι υπόσχονται πως θέλουν να υπηρετήσουν την χώρα και τα προβλήματα της. Συγκεκριμένα, να καταναλωθούν στις εύρεση λύσεων σε μακροχρόνιες δυσκολίες που ο τόπος αντιμετωπίζει. Όμως η ιστορία αποδεικνύει πως η ρητορεία συνεισφοράς στον τόπο ακολουθείται από μία ποιο πρώτιστη ανάγκη που είναι η απόκτηση δύναμης, ελέγχου, επιρροής, και συμφερόντων.

Αν και οι ανάγκες του τόπου παρουσιάζονται ως σημαία, τελικά καταντούν αυτοκόλλητο! Μια καινούργια σχέση εξάρτησης αναπαράγεται μεταξύ των προσδοκιών των πολιτών και τις καινούργιες υποσχέσεις των εκλεγομένων. Στο χρονικό της παγκόσμιας ιστορίας παρατηρούμε πως ελάχιστοι ήταν εκείνοι που ζήτησαν να εκλεχθούν και τελικά υπηρέτησαν τους άλλους. Η ωμή αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο κράμα υποψηφίων ζητάει την εκλογή γιατί θέλει να έχει την εξουσία προς τους άλλους. Έτσι οι όροι αντιστρέφονται από τους εκλεγμένους υποψηφίους με βάση την δικαιωματική απόκτηση δικαιοδοσίας δύναμης από τον λαό.

Εσύ ποιον θα ψηφίσεις; “Αυτός που εκδηλώνει την μεγαλύτερη αξιοπιστία και που με αντιπροσωπεύει περισσότερο” θα σκέφτεστε. Μέσα στον μεγάλο κρότο της προεκλογικής εκστρατείας υπάρχει και μία άλλη σκοπιά από την οποία μπορούμε να σκεφτούμε αυτό το θέμα. Συγκεκριμένα, η λιγότερη αγάπη για την εξουσία πρέπει να ληφθεί υπόψη ως καινούργιο κριτήριο “καταλληλότητας” που αξίζει να αναλογισθεί κανείς.

Λιγότερη αγάπη για την εξουσία σημαίνει υποσχέσεις που δεν έχουν στόχο να κερδίσουν εντυπώσεις. Έργα και η συμβολή των υποψηφίων στην χώρα μας πρέπει να προβληματίσει τους υποψηφίους στο διάστημα που δεν ήταν στην επιφάνεια. Άτομα που ζήτησαν να προσφέρουν και να υπηρετήσουν τον χώρο τους είναι σημαντικό στοιχείο που ο λαός πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη πριν κάνει την επιλογή τους. Άτομα που δεν προσπάθησαν να προβληθούν για να κερδίσουν εντυπώσεις αλλά προσπάθησαν να συμβάλουν περιέχουν καταλληλότητα διαχείρισης εξουσίας.

Σαν να γίνεται μεγάλο παζάρι οι διαφημίσεις των υποψηφίων έρχονται να “πουλήσουν”. Το διάστημα της εκλογικής εκστρατείας δεν είναι αρκετός χρόνος έτσι ώστε ο λαός να εκλέξει άτομα ικανά. Το ποια κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια χρησιμοποιούν οι πολίτες για να εκλέξουν τους υποψηφίους θα είναι αποφασιστικά για την τελική εκλογή. Οι ικανότητες και οι ανικανότητες των υποψηφίων κατά κάποιο τρόπο διακυβεύονται από τα κριτήριο αξιολόγησης των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε πως κριτήρια αξιολόγησης τα οποία παραμένουν ακατέργαστα και βουτηγμένα σε δικομματικές αντιλήψεις έχουν συμβάλει τα τελευταία χρόνια σε ένα φαύλο κύκλο κοινωνικής μιζέριας στην Ελλάδα. Αυτός ο κύκλος συντηρείται από δικομματικές αντιλήψεις και κολλήματα σε κόμματα που δεν αξιολογούνται ούτε ανανεώνονται.

Ο στόχος του άρθρου δεν είναι πολιτικός άλλα έχει στόχο να προβληματίσει για το με τι κριτήρια οι Έλληνες λαμβάνουν τις αποφάσεις ψήφου. Ας ακούσουμε την σοφία του Αριστοτέλη που λέει “Εκείνος που διατάσσει η σύνεση να είναι η υπέρτατη εξουσία, νομίζει πως κυβερνούν ο Θεός και οι νόμοι.” Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει πως το μυστικό της επιτυχημένης εξάσκησης εξουσίας είναι η προσωπική αναγνώριση του ατόμου στο οποίο κινείτε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο το οποίο έχει ελευθερία αλλά και περιορισμούς.

Ο Θεός και οι νόμοι είναι καταλυτικοί παράγοντες που επιτρέπουν το άτομο να κατανόηση τον ρόλο της υπηρεσίας και την σημασία της ταπείνωσης και όχι της προβολής. Αν ο λαός αρχίζει να ψηφίζει με τέτοια κριτήρια όπως ο Αριστοτέλης αναφέρει τότε ο λαός θα είχε πραγματική επιρροή για το κράμα των εκλεγμένων υποψηφίων.

Το ποιο σημαντικό ίσως είναι να σκεφτούμε το ότι οι Έλληνες συντηρούν ένα παρακμιακό σύστημα κοινωνίας. Αυτό είναι γιατί οι ίδιοι υποφέρουν από αντιλήψεις και ιδανικά που τους οδηγούν να παίρνουν αποφάσεις με προβληματικές κομματικές αντιλήψεις. Κι’ όμως η δύναμη του λαού βρίσκεται στην συλλογικότητα του και όχι στον ατομικισμό. Συνεπώς, μακροχρόνιες προβληματικές αντιλήψεις οδηγούν σε προβληματικές αποφάσεις.

Η παροχή εξουσίας θα πρέπει να ακολουθείτε από κριτήρια που στόχο έχουν να συνάγουν ενδιαφέρον για πνευματικές ανάγκες που παραμένουν στο περιθώριο. Η συμβολή του κάθε πολίτη είναι ατομική αλλά οι επιπτώσεις έχουν συλλογικό αποτέλεσμα.

Ψήφο λοιπόν για εκείνους που αγαπούν λιγότερο την εξουσία. Να στηρίξουμε εκείνους που δουλεύουν στο παρασκήνιο χωρίς επιδείξεις, υπερηφάνεια και λαγνεία για να διοικήσουν άλλους. Αυτοί είναι που αξίζουν την ψήφο μας.

www.skepsou.gr, 29 Οκτωβρίου 2010.