Οι γονείς συχνά ανησυχούν για την συμπεριφορά των παιδιών τους, αντί να κάνουν τα παιδιά τους να ανησυχούν για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους.  Σκέψου, είναι καλό να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να μας κάνουν να αλλάξουμε τους κανόνες;

Σε μια συνάντηση μεταξύ δασκάλων και γονέων, μια δασκάλα παραπονέθηκε σε μια μητέρα ότι ο γιος της δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα στην τάξη με την συμπεριφορά του. Η μητέρα υποσχέθηκε ότι θα μιλούσε με τον γιο της για να λυθεί το πρόβλημα, αλλά ζήτησε και από την δασκάλα να την ενημερώσει αν ο γιος της συνέχιζε να δημιουργεί πρόβλημα. Το ίδιο βράδυ στο σπίτι υπήρξε μια συζήτηση όπου οι γονείς,

αφού πρώτα εξήγησαν ότι η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη, του ξεκαθάρισαν ότι αν ήθελε να πάει μαζί τους στο χιονοδρομικό κέντρο μετά από περίπου τέσσερις εβδομάδες θα έπρεπε να αλλάξει την συμπεριφορά του.

Τις πρώτες μέρες όλα πήγαν καλά, αλλά περίπου μετά από μιάμιση εβδομάδα η δασκάλα τους τηλεφώνησε και τους ανέφερε ότι ο γιος τους ξαναδημιούργησε πρόβλημα στην τάξη. Οι γονείς περίμεναν να δουν την συνέχεια, αλλά δύο μέρες αργότερα δέχθηκαν και δεύτερο τηλεφώνημα από την δασκάλα. Το ίδιο απόγευμα ανακοίνωσαν στον γιο τους ότι επειδή δεν είδαν την επιθυμητή αλλαγή δεν θα τον έπαιρνα μαζί τους στο χιονοδρομικό. Όπως ήταν αναμενόμενο ο μικρός στην αρχή παρακάλεσε και έκανε τα γλυκά μάτια. Όταν κατάλαβε ότι δεν κέρδιζε κάτι, άρχισε να κατηγορεί την δασκάλα του ότι ήταν αυταρχική και τον είχε βάλει στο μάτι, και ότι στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα κακό. Τελικά άρχισε να φωνάζει και να προειδοποιεί ότι αν δεν πήγαινε μαζί τους στο χιονοδρομικό τότε θα γινόταν “πολύ κακός” και θα τους έκανε ρεζίλι σε όλο το σχολείο! Οι γονείς, του εξήγησαν ήρεμα ότι αυτό που μέτραγε στην συγκεκριμένη περίπτωση αναφορικά με την συμπεριφορά του, ήταν η γνώμη της δασκάλας του. Ακόμη του υπενθύμισαν ότι υπήρξαν ξεκάθαροι μαζί του ως προς τις συνέπειες της κακής διαγωγής του· και τελικά επαναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να μην εφαρμόσουν τους κανόνες που οι ίδιοι είχαν θέσει έκλεισαν την συζήτηση.

Για τις μέρες που απέμειναν έως το ταξίδι στο χιονοδρομικό η συμπεριφορά του ήταν τέλεια. Ακόμη και η δασκάλα, μετά από προτροπή του γιου τους, τηλεφώνησε για να τους παρακάλεσε να τον πάρουν μαζί τους, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την μεγάλη βελτίωση που είχε η διαγωγή του. Οι γονείς όμως επέμεινα στην απόφασή τους, θεωρώντας ότι αν δεν παρέμεναν σταθεροί το όλο εγχείρημα δεν θα έφερνε κανένα αποτέλεσμα. Το μέλλον τους δικαίωσε· από τότε η συμπεριφορά του γιου τους, τόσο στο σχολείο όσο και στο σπίτι, έχει αλλάξει άρδην προς το καλύτερο. “Μετά από αυτήν την δύσκολη εμπειρία είδαμε ότι ο γιος μας άρχισε να μας αντιμετωπίζει με πολύ περισσότερο σεβασμό. Αναγνώρισε ότι εμείς, σαν γονείς του, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και οι πράξεις μας βρίσκονται σε συμφωνία με τα λεγόμενά μας” υποστήριξε η μητέρα.

Αναμφίβολα, πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε ότι το παράκαναν, και ότι και η πειθαρχία έχει τα όριά της. Υπάρχει όμως η εξής αρχή: δεν υπάρχει λόγος για τους γονείς και τους παιδαγωγούς να ανησυχούν για την κακή συμπεριφορά των παιδιών, όταν αυτά μπορούν να ανησυχούν από μόνα τους (φυσικά η αρχή αυτή δεν καλύπτει συμπεριφορές που μπορεί να βλάψουν άμεσα την υγεία των παιδιών, σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να υπάρξει άμεση επέμβαση και βοήθεια). Η παραπάνω αρχή, θέτει ως δεδομένο ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν μερικά πράγματα μέσα από πιθανώς “δυσάρεστες καταστάσεις”, όπως το παραπάνω συμβάν. Αν οι γονείς του επέτρεπαν να πάει μαζί τους, τότε δεν θα μάθαινε τίποτα θετικό. Αντιθέτως, το συμπέρασμα που θα έβγαζε από την όλη εμπειρία θα ήταν ότι αν κάποτε ξαναβρίσκονταν σε μια άλλη δύσκολη κατάσταση, πιθανώς θα μπορούσε να αποφύγει την τιμωρία απλά προσποιούμενος ότι έχει μετανιώσει. Ακόμα θα μάθαινε ότι μπορεί να “χειραγωγεί” τους γονείς του και να τους κάνει να αλλάξουν την γνώμη τους. Μέσα όμως από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την κατάσταση οι γονείς του, έμαθε ότι όταν θέτουν έναν κανόνα, θα πρέπει να συμμορφωθεί. Στην πραγματικότητα έμαθε ότι θα πρέπει να συμπεριφέρεται σωστά συνεχώς, γιατί αν “ανάγκαζε” τους γονείς του να ξαναπάρουν κάποιο μέτρο θα του ήταν αδύνατο να τους μεταπείσει.

Βασισμένο σε άρθρο του John Rosemond, δημοσιευμένο στο περιοδικό Signs magazine, Αύγουστος 2009.